لینک اشتراک گذاری
کپی شد
مولوی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 931 : مها به دل نظری کن که دل تو را دارد
غزل شمارهٔ 932 : مها به دل نظری کن که دل تو را دارد
غزل شمارهٔ 933 : میان باغ گل سرخ‌های و هو دارد
غزل شمارهٔ 934 : میان باغ گل سرخ‌های و هو دارد
غزل شمارهٔ 935 : مکن مکن که پشیمان شوی و بد باشد
غزل شمارهٔ 936 : مرا عقیق تو باید شکر چه سود کند
غزل شمارهٔ 937 : فراغتی دهدم عشق تو ز خویشاوند
غزل شمارهٔ 938 : سخن به نزد سخندان بزرگوار بود
غزل شمارهٔ 939 : به پیش تو چه زند جان و جان کدام بود
غزل شمارهٔ 940 : ربود عشق تو تسبیح و داد بیت و سرود
غزل شمارهٔ 941 : ز بعد خاک شدن یا زیان بود یا سود
غزل شمارهٔ 942 : اگر مرا تو نخواهی دلم تو را خواهد
غزل شمارهٔ 943 : نماز شام چو خورشید در غروب آید
غزل شمارهٔ 944 : به باغ بلبل از این پس نوای ما گوید
غزل شمارهٔ 945 : ندا رسید به جان‌ها که چند می‌پایید
غزل شمارهٔ 946 : میان باغ گل سرخ‌های و هو دارد
غزل شمارهٔ 947 : مخسب شب که شبی صد هزار جان ارزد
غزل شمارهٔ 948 : کسی خراب خرابات و مست می‌باشد
غزل شمارهٔ 949 : مرا وصال تو باید صبا چه سود کند
غزل شمارهٔ 950 : سپاس آن عدمی را که هست ما بربود
غزل شمارهٔ 951 : هر آن نوی که رسد سوی تو قدید شود
غزل شمارهٔ 952 : ز شمس دین طرب نوبهار بازآید
غزل شمارهٔ 953 : سپیده دم بدمید و سپیده می‌ساید
غزل شمارهٔ 954 : فزود آتش من آب را خبر ببرید
غزل شمارهٔ 955 : سلام بر تو که سین سلام بر تو رسید
غزل شمارهٔ 956 : ز جان سوخته‌ام خلق را حذار کنید
غزل شمارهٔ 957 : هزار جان مقدس فدای روی تو باد
غزل شمارهٔ 958 : کدام لب که از او بوی جان نمی‌آید
غزل شمارهٔ 959 : اگر دل از غم دنیا جدا توانی کرد
غزل شمارهٔ 960 : به حارسان نکوروی من خطاب کنید

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* آن نه شب بود در ایام لیلی هر صباح
* آسمان شب تا سحر بر حال مجنون می‌گریست
شعر کامل
هلالی جغتایی
* نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل
* بنال بلبل بی دل که جای فریادست
شعر کامل
حافظ
* نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت
* به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد
شعر کامل
حافظ