لینک اشتراک گذاری
کپی شد
اوحدی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 151 : ترک من ترک من خسته‌دل زار گرفت
غزل شمارهٔ 152 : از پیش دیده رفتی و نقش از نظر نرفت
غزل شمارهٔ 153 : عمر به پایان رسید، راه به پایان نرفت
غزل شمارهٔ 154 : سری که دید؟ که در پای دلستانی رفت
غزل شمارهٔ 155 : مرا حدیث غم یار من بباید گفت
غزل شمارهٔ 156 : شبی به ترک سر خویشتن بخواهم گفت
غزل شمارهٔ 157 : زمانی خاطرم خوش کن به وصل روی گل رنگت
غزل شمارهٔ 158 : ای عید روزه‌داران ابروی چون هلالت
غزل شمارهٔ 159 : زهی! شب نسخه‌ای از زلف و خالت
غزل شمارهٔ 160 : سرشک دیده دلیلست و رنگ چهره علامت
غزل شمارهٔ 161 : ای سر تو پیوسته با جان، ز که پرسیمت؟
غزل شمارهٔ 162 : هر کسی را می‌نوازد لطف و خاطر جستنت
غزل شمارهٔ 163 : گفته بودم با تو من: کان جا نباید رفتنت
غزل شمارهٔ 164 : ای ماه سر نهاده از مهر بر زمینت
غزل شمارهٔ 165 : ای طیرهٔ شب طرهٔ خورشید پناهت
غزل شمارهٔ 166 : بد میکنند مردم زان بی‌وفا حکایت
غزل شمارهٔ 167 : ای شب تیره فرع گیسیویت
غزل شمارهٔ 168 : بیا، که دیدن رویت مبارکست صباح
غزل شمارهٔ 169 : روزم خجسته بود، که دیدم ز بامداد
غزل شمارهٔ 170 : باز بالای تو ما را در بلا خواهد نهاد
غزل شمارهٔ 171 : هیچ اربه صید دلها در زلف تابت افتد
غزل شمارهٔ 172 : ز هجر او دل من هر زمان به دست غم افتد
غزل شمارهٔ 173 : چون بگذری دلم به تپیدن در اوفتد
غزل شمارهٔ 174 : یاد تو ما را چو در خیال بگردد
غزل شمارهٔ 175 : کجا شد ساربانش؟ تا دلم را تنگ در بندد
غزل شمارهٔ 176 : عشق و درویشی و تنهایی و درد
غزل شمارهٔ 177 : هر دم از خانه رخ بدر دارد
غزل شمارهٔ 178 : دلی، که میل به دیدار دوستان دارد
غزل شمارهٔ 179 : شاهد من در جهان نظیر ندارد
غزل شمارهٔ 180 : حال دل پیش که گویم؟ که دل ریش ندارد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* مباش وقت سحر بی ستاره ریزی اشک
* که نور چهره گردون ز گریه سحری است
شعر کامل
صائب تبریزی
* عاقبت منزل ما وادی خاموشان است
* حالیا غلغله در گنبد افلاک انداز
شعر کامل
حافظ
* در خور ما تلخکامان نیست تشریف وصال
* از شکر بادام تلخ ما نظر پوشیده است
شعر کامل
صائب تبریزی