لینک اشتراک گذاری
کپی شد
سعدی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 151 : گر جان طلبی فدای جانت
غزل شمارهٔ 152 : بیا که نوبت صلحست و دوستی و عنایت
غزل شمارهٔ 153 : سر تسلیم نهادیم به حکم و رایت
غزل شمارهٔ 154 : جان من جان من فدای تو باد
غزل شمارهٔ 155 : زان گه که بر آن صورت خوبم نظر افتاد
غزل شمارهٔ 156 : فرهاد را چو بر رخ شیرین نظر فتاد
غزل شمارهٔ 157 : پیش رویت قمر نمی‌تابد
غزل شمارهٔ 158 : مویت رها مکن که چنین بر هم اوفتد
غزل شمارهٔ 159 : نه آن شبست که کس در میان ما گنجد
غزل شمارهٔ 160 : حدیث عشق به طومار در نمی‌گنجد
غزل شمارهٔ 161 : کس این کند که ز یار و دیار برگردد
غزل شمارهٔ 162 : طرفه می‌دارند یاران صبر من بر داغ و درد
غزل شمارهٔ 163 : هر که می با تو خورد عربده کرد
غزل شمارهٔ 164 : دیدار یار غایب دانی چه ذوق دارد
غزل شمارهٔ 165 : که می‌رود به شفاعت که دوست بازآرد
غزل شمارهٔ 166 : هر که چیزی دوست دارد جان و دل بر وی گمارد
غزل شمارهٔ 167 : گر از جفای تو روزی دلم بیازارد
غزل شمارهٔ 168 : کس این کند که دل از یار خویش بردارد
غزل شمارهٔ 169 : تو را ز حال پریشان ما چه غم دارد
غزل شمارهٔ 170 : غلام آن سبک روحم که با من سر گران دارد
غزل شمارهٔ 171 : مگر نسیم سحر بوی یار من دارد
غزل شمارهٔ 172 : هر آن ناظر که منظوری ندارد
غزل شمارهٔ 173 : آن که بر نسترن از غالیه خالی دارد
غزل شمارهٔ 174 : آن شکرخنده که پرنوش دهانی دارد
غزل شمارهٔ 175 : بازت ندانم از سر پیمان ما که برد
غزل شمارهٔ 176 : آن کیست کاندر رفتنش صبر از دل ما می‌برد
غزل شمارهٔ 177 : هر گه که بر من آن بت عیار بگذرد
غزل شمارهٔ 178 : کیست آن فتنه که با تیر و کمان می‌گذرد
غزل شمارهٔ 179 : کیست آن ماه منور که چنین می‌گذرد
غزل شمارهٔ 180 : انصاف نبود آن رخ دلبند نهان کرد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* چون سرو اگر چنانکه سرافرازیت هواست
* چون نی بقصد بی سر و پایان کمر مبند
شعر کامل
خواجوی کرمانی
* هیچ دانی که چرا پسته چنان می‌خندد
* زانکه گفتم که بدان پسته دهن می‌مانی
شعر کامل
خواجوی کرمانی
* آسودگی کنج قفس کرد تلافی
* یک چند اگر زحمت پرواز کشیدیم
شعر کامل
صائب تبریزی