لینک اشتراک گذاری
کپی شد
اهلی شیرازی_دیوانغزل ها
غزل شمارۀ 541 : کی بمن وصل چنین غایه مویی برسد
غزل شمارۀ 542 : چشم صاحب دل نظر چون بر رخ گل میکند
غزل شمارۀ 543 : هرکه شد سامان طلب پیوسته دردسر کشد
غزل شمارۀ 544 : عجب که شمع شبی در سرای من سوزد
غزل شمارۀ 545 : نه آه از جان زار من برآمد
غزل شمارۀ 546 : زد جامه چاک و سینه صافی چو مه نمود
غزل شمارۀ 547 : چشم زناز یوسفش سوی پدر نمی فتد
غزل شمارۀ 548 : گر مست تو آهی ز سر درد برآرد
غزل شمارۀ 549 : گویند شب جمعه مخور می که غم آرد
غزل شمارۀ 550 : ز آشنایی من کاخرش جدایی بود
غزل شمارۀ 551 : او که از دیده خونابه چکانم نرود
غزل شمارۀ 552 : سوی که روم من؟ که دلم سوی تو باشد
غزل شمارۀ 553 : دلا، ز تخت سلیمان کسی چه یاد دارد
غزل شمارۀ 554 : بهر جان قصد تو گر بر دل مجروح بود
غزل شمارۀ 555 : عیسی گذاشت دنیا، قارون اسیر او شد
غزل شمارۀ 556 : گر نه چاه دقنت عقل زره می فکند
غزل شمارۀ 557 : هر که آگه ز دل سوخته من باشد
غزل شمارۀ 558 : بر مرگ رقیبان تو خرم نتوان بود
غزل شمارۀ 559 : عشق گنجینه اسرار الهی باشد
غزل شمارۀ 560 : یار برخاست برقص آن قد و قامت نگرید
غزل شمارۀ 561 : ای تازه گل که بوی خوشت دم ز روح زد
غزل شمارۀ 562 : آب حیات اگر بسر کوی او رود
غزل شمارۀ 563 : آن گل چو شمع بر من مدهوش میزند
غزل شمارۀ 564 : ابر نوروزی چو گل را بر ورق شبنم زند
غزل شمارۀ 565 : عاشق دلریش را زخم تو مرهم دهد
غزل شمارۀ 566 : چشمه نوش نوخطان مهر گیابر آورد
غزل شمارۀ 567 : وجود ما زغمت تا عدم نخواهد شد
غزل شمارۀ 568 : در سجده خود آن مه صد آفتاب بیند
غزل شمارۀ 569 : سرشک شادی وصل ارچه جان گداز آمد
غزل شمارۀ 570 : مایه خوبی غم بیچارگان خوردن بود

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* گر ز چین آشوب برخیزد عجب نبود که باز
* بر سر زلف تو افتاده‌ست چین تازه‌ای
شعر کامل
فروغی بسطامی
* کس نجست از دل گم گشتهٔ ما هیچ نشان
* مو به مو هر چه سر زلف تو را شانه زدند
شعر کامل
فروغی بسطامی
* زان می که داد حسن و لطافت به ارغوان
* بیرون فکند لطف مزاج از رخش به خوی
شعر کامل
حافظ