لینک اشتراک گذاری
کپی شد
نزاری قهستانی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 901 : ما ساغر الست به رغبت کشیده‌ایم
غزل شمارهٔ 902 : پنجاه سال خون دلِ رز مکیده‌ایم
غزل شمارهٔ 903 : گر به قلّاشی و رندی در جهان افسانه‌ایم
غزل شمارهٔ 904 : صبا بگوی به یارم که باز می‌آیم
غزل شمارهٔ 905 : ما از آن جامِ الستی مستیم
غزل شمارهٔ 906 : آن چه از توحیدِ مطلق یافتیم
غزل شمارهٔ 907 : کار این است که از کارِ جهان آزادیم
غزل شمارهٔ 908 : آن چه شب بود که با دوست به پایان بردیم
غزل شمارهٔ 909 : تا هوایِ هوایِ می کردیم
غزل شمارهٔ 910 : بقایِ عمرِ تو بادا گزینه یارِ قدیم
غزل شمارهٔ 911 : با تو دارم هرچه دارم از جدید و از قدیم
غزل شمارهٔ 912 : ما نیز قیامت که بگفتند بدیدیم
غزل شمارهٔ 913 : دیر برآمد که روی یار ندیدیم
غزل شمارهٔ 914 : تا دُردیِ درد او چشیدیم
غزل شمارهٔ 915 : ما متقیان توبه کاریم
غزل شمارهٔ 916 : هر چه بر اندیشم از تو زار بگریم
غزل شمارهٔ 917 : هر چه در هستی ما هست چنان در بازیم
غزل شمارهٔ 918 : مست و لایعقل و دردی کش و خم پردازیم
غزل شمارهٔ 919 : ما که شنگولیانِ خوش باشیم
غزل شمارهٔ 920 : ما که دیوانگانِ مدهوشیم
غزل شمارهٔ 921 : عیش ما داریم کز شادی و شیون فارغیم
غزل شمارهٔ 922 : می‌روی ای در دلِ تنگم مقیم
غزل شمارهٔ 923 : ما که مستانِ الستیم چنان مستانیم
غزل شمارهٔ 924 : آخر بمردم از غمت ای زندگانیم
غزل شمارهٔ 925 : وقتِ آن آمد که بر غندان زنیم
غزل شمارهٔ 926 : یار با ما هر چه گوید آن کنیم
غزل شمارهٔ 927 : چنان آرزومندِ دیدارِ اویم
غزل شمارهٔ 928 : به دردِ عشق شدم مبتلا دوا ز که جویم
غزل شمارهٔ 929 : دل گم کرده‌ی خود را ز کجا می‌جویم
غزل شمارهٔ 930 : ای خاک درِ تو آب رویم

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* صبح بیداری شود گفتم مرا موی سفید
* من چه دانستم که خواهد پنبه گوشم شدن
شعر کامل
صائب تبریزی
* مجو درستی عهد از جهان سست نهاد
* که این عجوز عروس هزاردامادست
شعر کامل
حافظ
* از ترکتاز عشق کسی جان نمی برد
* این سیل بر خرابه وآبادمی زند
شعر کامل
صائب تبریزی