لینک اشتراک گذاری
کپی شد
شاه نعمت‌الله ولی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 721 : آفتاب چرخ معنی بایزید
غزل شمارهٔ 722 : ترک می و میخانه به یک بار مگوئید
غزل شمارهٔ 723 : در سراپردهٔ دل خانه خدا را طلبید
غزل شمارهٔ 724 : زاهد دگر از خلوت تقوی به درافتاد
غزل شمارهٔ 725 : آتشی در نهاد جان افتاد
غزل شمارهٔ 726 : هر که بر خاک راه او افتاد
غزل شمارهٔ 727 : دل به دست زلف دلبر اوفتاد
غزل شمارهٔ 728 : آب چشم ما به روی ما فتاد
غزل شمارهٔ 729 : هرکه در دریای بی پایان فتاد
غزل شمارهٔ 730 : ساقی جامی به این و آن داد
غزل شمارهٔ 731 : دردی است در این دل که به درمان نتوان داد
غزل شمارهٔ 732 : هر که او در عشق جانان جان نداد
غزل شمارهٔ 733 : جام جم می خورم که نوشم باد
غزل شمارهٔ 734 : می محبت او نوش کن که نوشت باد
غزل شمارهٔ 735 : ورد صاحبنظران فاتحهٔ روی تو باد
غزل شمارهٔ 736 : عشق او با جان و دل پیوسته باد
غزل شمارهٔ 737 : حضرت سلطان ما پاینده باد
غزل شمارهٔ 738 : یا رب ز غم هجران رستیم مبارک باد
غزل شمارهٔ 739 : عاشقی کو سر به پای ما نهاد
غزل شمارهٔ 740 : آب چشم ما به هر سو رو نهاد
غزل شمارهٔ 741 : ترک سرمستم دگر باره کلاه کج نهاد
غزل شمارهٔ 742 : اهل نظران دیده به روی تو گشایند
غزل شمارهٔ 743 : هر در که به روی ما گشایند
غزل شمارهٔ 744 : عارفانی که ما به ما جویند
غزل شمارهٔ 745 : ذوقیست دلم را که به عالم نتوان داد
غزل شمارهٔ 746 : رندان همه مستند و می از جام ندانند
غزل شمارهٔ 747 : دست چپ را یسار می خوانند
غزل شمارهٔ 748 : سیدم روح اعظمش خوانند
غزل شمارهٔ 749 : مده به باد هوا جان خویشتن بر باد
غزل شمارهٔ 750 : ساغر و می مدام در کارند

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* ای بسا برگ شقایق که دمادم در باغ
* از سرشک من و خوناب جگر می‌روید
شعر کامل
خواجوی کرمانی
* گر تو خاری همچو خار اندر طلب سرتیز باش
* تا همه خار تو را همچون گل و نسرین کنند
شعر کامل
مولوی
* قلم پوشیده می‌رانم که اسرارم نهان ماند
* اگر چه آتش سوزان به نی نتوان نهان کردن
شعر کامل
خواجوی کرمانی