لینک اشتراک گذاری
کپی شد
شاه نعمت‌الله ولی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 781 : آنها که مقربان شاهند
غزل شمارهٔ 782 : خلق دنیا مقلد قالند
غزل شمارهٔ 783 : آتشی از عشق او در بزم ما افروختند
غزل شمارهٔ 784 : بر هر دریکه رفتیم بر ما روان گشودند
غزل شمارهٔ 785 : عاشقان از بیش و کم آسوده اند
غزل شمارهٔ 786 : آفتابی را به مه بنموده اند
غزل شمارهٔ 787 : کشتگان از دم او زنده شدند
غزل شمارهٔ 788 : در ازل بر ما در میخانه را بگشوده اند
غزل شمارهٔ 789 : خاکساران که گو به پاکردند
غزل شمارهٔ 790 : عاشقان اول ز جان باز آمدند
غزل شمارهٔ 791 : آفتابی را هویدا کرده اند
غزل شمارهٔ 792 : گنج پنهانی که پیدا کرده اند
غزل شمارهٔ 793 : آب حیات ماست که می نام کرده اند
غزل شمارهٔ 794 : غرهٔ ماه مبارک بین که غرا کرده اند
غزل شمارهٔ 795 : مشکلات ما چو حل ، وا کرده اند
غزل شمارهٔ 796 : این خط نگر که بر رخ جانان کشیده اند
غزل شمارهٔ 797 : عاشقان درش از درد دوا یافته اند
غزل شمارهٔ 798 : آتش عشق همان دم که بر افروخته اند
غزل شمارهٔ 799 : بحریان احوال دریا گفته اند
غزل شمارهٔ 800 : مدام همدم جام شراب باشد رند
غزل شمارهٔ 801 : تا نگوئی که خواجه مالش ماند
غزل شمارهٔ 802 : سلطان که بود گدای سید
غزل شمارهٔ 803 : خوش در میخانه را بگشاده اند
غزل شمارهٔ 804 : خاک پاک ما به می بسرشته اند
غزل شمارهٔ 805 : بیا ای جان و ای جانان سید
غزل شمارهٔ 806 : گر یار غار خواهی مائیم یار سید
غزل شمارهٔ 807 : بشنو ای عاشق سرمست هوا را بگذار
غزل شمارهٔ 808 : اگر سودای ما داری ز سودای جهان بگذر
غزل شمارهٔ 809 : عشق جان عاشقان است ای پسر
غزل شمارهٔ 810 : نور چشم ما به چشم ما نگر

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* فروغ عاریت با نور ذاتی برنمی آید
* که روز ابرباشد از شب مهتاب روشنتر
شعر کامل
صائب تبریزی
* یا رب اندر دل آن خسرو شیرین انداز
* که به رحمت گذری بر سر فرهاد کند
شعر کامل
حافظ
* رهنوردانی که چون خورشید تنها می روند
* از زمین پست بر اوج ثریا می روند
شعر کامل
صائب تبریزی