لینک اشتراک گذاری
کپی شد
امیرخسرو دهلوی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 391 : خنده هرگز دهنی همچو دهان تو نیافت
غزل شمارهٔ 392 : یک سخن گر من ازان جان و جهان خواهم یافت
غزل شمارهٔ 393 : یا رب، آن زلف تو هیچ اشکنه بی دل هست؟
غزل شمارهٔ 394 : دردا که با من آن بت نامهربان نساخت
غزل شمارهٔ 395 : با این جمال روی صنم دیدنم خطاست
غزل شمارهٔ 396 : خیال روی تو چون در ناب در نظر است
غزل شمارهٔ 397 : رخت کز آتش تبها به تاب در عرق است
غزل شمارهٔ 398 : جمال دوست مرا تا به چشم دیده شده ست
غزل شمارهٔ 399 : دو اسپه پیک نظر می دوانم از چپ و راست
غزل شمارهٔ 400 : لطافت تو چنان در خیال ما بنشست
غزل شمارهٔ 401 : بیا که دل بشد از انتظار آمدنت
غزل شمارهٔ 402 : چه وزن ماه سما را برابر رویت
غزل شمارهٔ 403 : به خود مبین که چو روی من آفتابی هست
غزل شمارهٔ 404 : رخش بدیدم و گفتم که بوستان این است
غزل شمارهٔ 405 : دو زلف تو که سر اندر زمین رسانیده ست
غزل شمارهٔ 406 : ای داشته به سر ز رعونت کلاه کج
غزل شمارهٔ 407 : توانگری به دل است، ای گدای با صد گنج
غزل شمارهٔ 408 : به غیر جام دمادم مجوی همدم هیچ
غزل شمارهٔ 409 : ای دستت از نگار سفید و سیاه و سرخ
غزل شمارهٔ 410 : ز من در هجر او هر دم فغان زار می آید
غزل شمارهٔ 411 : شد از عشقت دلم خون و جگر افگار و جان بر باد
غزل شمارهٔ 412 : ندانم تا چه باد است این که از گلزار می آید
غزل شمارهٔ 413 : نگارم در گلستان رفت و خارم پیش می آید
غزل شمارهٔ 414 : صبا می جنبد و آن مست ما را خواب می آید
غزل شمارهٔ 415 : زمستان می رود، ایام گلها پیش می آید
غزل شمارهٔ 416 : مگر غنچه ز روی یار من شرمنده می آید؟
غزل شمارهٔ 417 : مرا باز از طریق ساقی خود یاد می آید
غزل شمارهٔ 418 : چه شد کان سرو سیم اندام سوی من نمی آید
غزل شمارهٔ 419 : به گل گشت چمن چون گلستان من برون آید
غزل شمارهٔ 420 : چه فرخ ساعتی باشد که یار از در درون آید

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* تیره روزان جهان را به چراغی دریاب
* تا پس از مرگ ترا شمع مزاری باشد
شعر کامل
صائب تبریزی
* به هیچ یار مده خاطر و به هیچ دیار
* که بر و بحر فراخست و آدمی بسیار
شعر کامل
سعدی
* زبان بسته به مدح محمد آرد نطق
* که نخل خشک پی مریم آورد خرما
شعر کامل
خاقانی