لینک اشتراک گذاری
کپی شد
امیرخسرو دهلوی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 451 : میا غمزه زنان بیرون که هویی در جهان افتد
غزل شمارهٔ 452 : به روی چون گلت هر گه که این چشم ترم افتد
غزل شمارهٔ 453 : چو زلفش فتنه شد بر جان، دلم آباد کی ماند
غزل شمارهٔ 454 : مهش گویم، و لیکن مه سخن گفتن نمی داند
غزل شمارهٔ 455 : چه پوشی پرده بر رویی که آن پنهان نمی ماند
غزل شمارهٔ 456 : زهی از درد خود یک چشم را بینم نمی بیند
غزل شمارهٔ 457 : بت محمل نشین من مگر حالم نمی داند
غزل شمارهٔ 458 : چو جان عاشقان آن ماه را سلطان و خان سازد
غزل شمارهٔ 459 : دمی نبود که آن غمزه جهانی خون نمی سازد
غزل شمارهٔ 460 : زمانی نیست کز دست تو جان من نمی سوزد
غزل شمارهٔ 461 : همه مستی خلق از ساغر و پیمانه می خیزد
غزل شمارهٔ 462 : هوایی می رسد کز سر گریبان چاک خواهم زد
غزل شمارهٔ 463 : دلت هر لحظه می گردد کجا روی وفا روید؟
غزل شمارهٔ 464 : مشو پنهان برون آ، عالمی را جان بیاساید
غزل شمارهٔ 465 : رخی داری که وصف آن به خاطر در نمی گنجد
غزل شمارهٔ 466 : چو ترک مست من هر لحظه ای سوی دگر غلتد
غزل شمارهٔ 467 : چه خوش صبحی دمید امشب مرا از روی یار خود
غزل شمارهٔ 468 : دروغ و راستی کان غمزه غماز پیوندد
غزل شمارهٔ 469 : بتی کو هر دمم دشنامهای شکرین بخشد
غزل شمارهٔ 470 : دلم برون شد از غمت، غمت ز دل برون نشد
غزل شمارهٔ 471 : دل باز به جوش آمد، جانان که می آید
غزل شمارهٔ 472 : ما را تو صنم باشی، دیگر به چه کار آید
غزل شمارهٔ 473 : شمع من اگر یک شب از خانه برون آید
غزل شمارهٔ 474 : از شیفتگان چون من، سر باز برون ناید
غزل شمارهٔ 475 : گفتم که ترا آخر دل خانه نمی یابد
غزل شمارهٔ 476 : آن دل به چه کار آید کان خانه تو نبود
غزل شمارهٔ 477 : چشمت گهی از غمزه هشیار نخواهد شد
غزل شمارهٔ 478 : آن را که سر و کاری با چون تو نگار افتد
غزل شمارهٔ 479 : دردا که دگر ما را آن یار نمی پرسد
غزل شمارهٔ 480 : ماهی که به سوی خود صد دل نگران بیند

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* مریض مصلحت خویش را نمی داند
* به تلخ و شور طبیب زمانه قانع باش
شعر کامل
صائب تبریزی
* چون پستهٔ شیرینت شوری چو شکر دارد
* هر لحظه به شیرینی شوری دگر انگیزد
شعر کامل
عطار
* گویی که رشته های عقیقست و لاژورد
* از لاله و بنفشه همه روی مرغزار
شعر کامل
فرخی سیستانی