لینک اشتراک گذاری
کپی شد
امیرخسرو دهلوی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 511 : گر چشم من از صورت تو دور نباشد
غزل شمارهٔ 512 : سروی چو تو در اچه و در تته نباشد
غزل شمارهٔ 513 : بی نرگس تو خواب ندانم که چه باشد
غزل شمارهٔ 514 : دل بسته بالای یکی تنگ قبا شد
غزل شمارهٔ 515 : تا جان مرا از لب لعل تو خبر شد
غزل شمارهٔ 516 : آباد نشد دل که خراب پسران شد
غزل شمارهٔ 517 : آن کودک نورسته که سیمین بدنی شد
غزل شمارهٔ 518 : ما را غم آن شوخ، اگر بنده نسازد
غزل شمارهٔ 519 : جانا، اگرم درد تو دیوانه نسازد
غزل شمارهٔ 520 : جان تشنگی از شربت عناب تو دارد
غزل شمارهٔ 521 : دیوانه دلم زلف پریشان که دارد
غزل شمارهٔ 522 : رویی که تو داری گل سیراب ندارد
غزل شمارهٔ 523 : دل نیست که در وی غم دلدار نگنجد
غزل شمارهٔ 524 : چون مرغ سحر از غم گلزار بنالد
غزل شمارهٔ 525 : یارم چو به خنده شکر بسته گشاید
غزل شمارهٔ 526 : جایی گذرت، ای بت چالاک، نیفتد
غزل شمارهٔ 527 : آن را که غمی باشد و گفتن نتواند
غزل شمارهٔ 528 : من سرو ندیدم که به بالای تو ماند
غزل شمارهٔ 529 : هر کس که تقرب ز وصال تو نجوید
غزل شمارهٔ 530 : کجا بودی، بگو، ای سرو آزاد؟
غزل شمارهٔ 531 : ندانم تا ترا در دل چه افتاد؟
غزل شمارهٔ 532 : برفت آن دل که با صبر آشنا بود
غزل شمارهٔ 533 : مرا با تو که شب بیداریی بود
غزل شمارهٔ 534 : شکر پیش لبت شیرین نگویند
غزل شمارهٔ 535 : سخن پیش رخش زیبا مگویید
غزل شمارهٔ 536 : رخ آن شوخ پنهانی ببینید
غزل شمارهٔ 537 : لب از تو وز شکر پیمانه ای چند
غزل شمارهٔ 538 : ز اهل عقل نپسندد خردمند
غزل شمارهٔ 539 : مرا تا با تو افتاده ست پیوند
غزل شمارهٔ 540 : از آن اهل نظر در غم اسیرند

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* زلف او دام است و خالش دانه آن دام و من
* بر امید دانه‌ای افتاده‌ام در دام دوست
شعر کامل
حافظ
* جهان‌آفرین تا جهان آفرید
* سواری چو رستم نیامد پدید
شعر کامل
فردوسی
* چمن ز باد خزان زرد و زار خواهد ماند
* درخت گل همه بیبرگ و بار خواهد ماند
شعر کامل
اوحدی