لینک اشتراک گذاری
کپی شد
امیرخسرو دهلوی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 361 : روی نیکوی تو ز مه کم نیست
غزل شمارهٔ 362 : سرو را با قد تو هستی نیست
غزل شمارهٔ 363 : یار ما دل ز دوستان برداشت
غزل شمارهٔ 364 : ترک مستم که قصد ایمان داشت
غزل شمارهٔ 365 : از رخت ارغوان نمودار است
غزل شمارهٔ 366 : ترک من دی سخن به ره می گفت
غزل شمارهٔ 367 : آنچه بر جان من ز غم رفته ست
غزل شمارهٔ 368 : گل ز رخساره تو بی آب است
غزل شمارهٔ 369 : هر که روی تو دید جان دانست
غزل شمارهٔ 370 : بنده را با تو دوستداری خوست
غزل شمارهٔ 371 : سر زلف تو تا بجنبیده ست
غزل شمارهٔ 372 : نگار من امشب سر ناز داشت
غزل شمارهٔ 373 : دلم برد و بوی وفایی نداشت
غزل شمارهٔ 374 : گلستان نسیم سحر یافته ست
غزل شمارهٔ 375 : دل من به جانانی آویخته ست
غزل شمارهٔ 376 : صبا کو به بوی تو جان پرور است
غزل شمارهٔ 377 : کجا دولت وصلش آرم به دست
غزل شمارهٔ 378 : بتی کز ویم رو به دیوانگی ست
غزل شمارهٔ 379 : خم تهی گشت و هنوزم جان ز می سیراب نیست
غزل شمارهٔ 380 : صد بلا افتاد و صد فتنه بخاست
غزل شمارهٔ 381 : گر ترا ناز و بدخویی این است
غزل شمارهٔ 382 : بهار آمد و گلهای بوستان بشکفت
غزل شمارهٔ 383 : یار چون با ماست بهر دیدنش تعجیل چیست
غزل شمارهٔ 384 : بدان بهانه که حسنی ست بس فراوانت
غزل شمارهٔ 385 : باز مست آمدنش نازکنان از جایی ست
غزل شمارهٔ 386 : کسی را به دور حسن تو پروای خواب نیست
غزل شمارهٔ 387 : از من آن کامیاب را چه غم است
غزل شمارهٔ 388 : هر عاشقی که ترسد از طعنه و ملامت
غزل شمارهٔ 389 : یارب، چه شد کان ترک ما ترک محبان کرده است
غزل شمارهٔ 390 : زلف مشکینش که گویی را به چوگان یافته ست

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* صد هزاران گل شکفت و بانگ مرغی برنخاست
* عندلیبان را چه پیش آمد هزاران را چه شد
شعر کامل
حافظ
* نقش لب تو از شکر و پسته بسته‌اند
* زلف و رخت ز نسترن و لاله رسته‌اند
شعر کامل
اوحدی
* سلامی چو بوی خوش آشنایی
* بدان مردم دیده روشنایی
شعر کامل
حافظ