لینک اشتراک گذاری
کپی شد
امیرخسرو دهلوی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 1471 : گل دل تازه گردد از دم خم
غزل شمارهٔ 1472 : این تویی تا به خواب می بینم
غزل شمارهٔ 1473 : رویت، ای نازنین، که می بینم
غزل شمارهٔ 1474 : دوش می رفت و آه می کردم
غزل شمارهٔ 1475 : دل به زلفت سپردم و رفتم
غزل شمارهٔ 1476 : دل ز مهر تو در که پیوندم؟
غزل شمارهٔ 1477 : من اگر دوستت همی دارم
غزل شمارهٔ 1478 : ای وجود تو دیده جانم
غزل شمارهٔ 1479 : سحرگه که بیدار گردیده بودم
غزل شمارهٔ 1480 : من از دست دل دوش دیوانه بودم
غزل شمارهٔ 1481 : من آن ترک طناز را می شناسم
غزل شمارهٔ 1482 : ز عشقت من خسته جان می خراشم
غزل شمارهٔ 1483 : گذشت آن که من صبر و دین داشتم
غزل شمارهٔ 1484 : چو نام تو در نامه ای دیده ام
غزل شمارهٔ 1485 : بیا تا بی گل و صهبا نباشیم
غزل شمارهٔ 1486 : بحل کن آن همه خونها که در غمت خوردم
غزل شمارهٔ 1487 : دوستان در ره دل سنگ گران است تنم
غزل شمارهٔ 1488 : گر رسم روزی به تو نوآشنایی ها کنم
غزل شمارهٔ 1489 : چون ز تو می نتوانم که شکیبا باشم
غزل شمارهٔ 1490 : ز عشقت خواستم از جان و یک دم با تو ننشستم
غزل شمارهٔ 1491 : عاشق شدم، با یار بدعهد وغا کردم
غزل شمارهٔ 1492 : زین پس سر آن نیست که من زهد فروشم
غزل شمارهٔ 1493 : گر من به کمند تو گرفتار نباشم
غزل شمارهٔ 1494 : چون دولت آن نیست که پهلوی تو باشم
غزل شمارهٔ 1495 : عشقت نصیب من همه غم داد، درد هم
غزل شمارهٔ 1496 : ماهی رود و من همه شب خواب ندانم
غزل شمارهٔ 1497 : دریاب که من طاقت هجر تو ندارم
غزل شمارهٔ 1498 : ابر می بارد و من بار سفر می بندم
غزل شمارهٔ 1499 : مرا بین کاندرین حالت سر و سامان نمی خواهم
غزل شمارهٔ 1500 : باز این دل من رو به که آورد، ندانم؟

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* گرش ببینی و دست از ترنج بشناسی
* روا بود که ملامت کنی زلیخا را
شعر کامل
سعدی
* چو گنجی باش پنهان در خرابی
* چو نیلوفر فرو بر سر در آبی
شعر کامل
سلمان ساوجی
* خاکساری پیشه خود ساز چون آب روان
* سرو را چون بندگان در پیش خود استاده کن
شعر کامل
صائب تبریزی