لینک اشتراک گذاری
کپی شد
نزاری قهستانی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 541 : دکانِ رازِ من گویی به سر بازار بنهادند
غزل شمارهٔ 542 : مرا به دردِ دل از دوستان جدا کردند
غزل شمارهٔ 543 : هر چند که می حرام کردند
غزل شمارهٔ 544 : جماعتی که محبت ز فطرت آوردند
غزل شمارهٔ 545 : یا خود همه کس فتنهء بالای بلندند
غزل شمارهٔ 546 : آن‌ها که به دوست راه دارند
غزل شمارهٔ 547 : حور چشمان ملایک منظرند
غزل شمارهٔ 548 : این حوریان مگر ز سماوات می‌رسند
غزل شمارهٔ 549 : آن کدام‌اند و کیان‌اند و کجا می‌باشند
غزل شمارهٔ 550 : گر همه عالم به بد گفتن زبان در من کشند
غزل شمارهٔ 551 : عشق چون ره بزند عقل چه تدبیر کند
غزل شمارهٔ 552 : شب هجران که دلم نوحه گری ساز کند
غزل شمارهٔ 553 : اگر وصال تو دفع مفارقت نکند
غزل شمارهٔ 554 : در سرم شوری تقاضا می کند
غزل شمارهٔ 555 : تو را عشق اگر رهنمایی کند
غزل شمارهٔ 556 : مکن چندین ملامت ای خردمند
غزل شمارهٔ 557 : مجاوران صوامع مگر نمی دانند
غزل شمارهٔ 558 : به قول نکردی وفا چنین نکنند
غزل شمارهٔ 559 : خوش وقت حال زنده دلانی که با تو اند
غزل شمارهٔ 560 : مرا تا با تو افتاده ست پیوند
غزل شمارهٔ 561 : که دیده ست چشمی که دریا بود
غزل شمارهٔ 562 : نزاری که نیازش به اهل راز بود
غزل شمارهٔ 563 : مهر تو ای یار بی وفا همه کین بود
غزل شمارهٔ 564 : کی به عشق افسرده اولی کی بود
غزل شمارهٔ 565 : بیا که مهر تو با جان ز جسم ما برود
غزل شمارهٔ 566 : مرا که خون دل از دیده همچو آب رود
غزل شمارهٔ 567 : هیچم غم تو از دل پر خون نمی رود
غزل شمارهٔ 568 : ای دل به اختیار تو کاری نمی رود
غزل شمارهٔ 569 : قضای عشق چو نازل شد احتراز چه سود
غزل شمارهٔ 570 : قضا ز عشق چو نازل شود گریز چه سود

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* بترس از خدا و میازار کس
* ره رستگاری همین است و بس
شعر کامل
فردوسی
* چو از برگ گلش سنبل دمیدست
* ز حسرت در چمن گل پژمریدست
شعر کامل
خواجوی کرمانی
* لب به هر طعمه میالای که دندان شکند
* بر سر خوان فرومایه ز پالودۀ قند
شعر کامل
جامی