لینک اشتراک گذاری
کپی شد
نزاری قهستانی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 511 : چشمه خضر دهانی ست که جان می بخشد
غزل شمارهٔ 512 : با دل از دست رفت و کار دگر شد
غزل شمارهٔ 513 : پیرانه سرم کاری پیش آمد و مشکل شد
غزل شمارهٔ 514 : من از در تو به جایی دگر نخواهم شد
غزل شمارهٔ 515 : هر دل که مقیم لامکان شد
غزل شمارهٔ 516 : پای هر کس که در آن سلسله‌ء مشکین شد
غزل شمارهٔ 517 : دوست می دارم فلان را راست است آری چه شد
غزل شمارهٔ 518 : گر دلم شد مبتلای عشق عیاری چه شد
غزل شمارهٔ 519 : مقری صبوح کرده بر مناره شد
غزل شمارهٔ 520 : چو ماه از گنبد خضرا برآمد
غزل شمارهٔ 521 : مرا که جان به دهان از فراق یار برآمد
غزل شمارهٔ 522 : از این حیات چه حاصل که در فراق سرآمد
غزل شمارهٔ 523 : هین که هنگام نای و نوش آمد
غزل شمارهٔ 524 : باز پیرانه سرم واقعه یی پیش آمد
غزل شمارهٔ 525 : ساقیا خیز که گل باز به بستان آمد
غزل شمارهٔ 526 : چنانت دوست می دارم که جانم بر دهان آمد
غزل شمارهٔ 527 : جماعتی که به اصرار جهل منسوبند
غزل شمارهٔ 528 : محققان که ز خُم‌خانه ی ازل مست‌اند
غزل شمارهٔ 529 : مگر صبا به فلانی سلام ما برساند
غزل شمارهٔ 530 : چه خواهی دید جز خود را گرت در پیش بنشاند
غزل شمارهٔ 531 : کسانی که ما را ندانسته اند
غزل شمارهٔ 532 : سر به سر رازی که با من گفته اند
غزل شمارهٔ 533 : دامن چشمانش آلودست خونی کرده اند
غزل شمارهٔ 534 : عاقلان بسیار از من احتراز آورده اند
غزل شمارهٔ 535 : ساکنانی که قدم در ره مقصد زده اند
غزل شمارهٔ 536 : بیار باده و ما را ثلاثه ای در بند
غزل شمارهٔ 537 : مکر و تزویر به هم در بستند
غزل شمارهٔ 538 : یاد یارانی که با ما عهد یاری داشتند
غزل شمارهٔ 539 : هزار بار از آن بهتری که می گفتند
غزل شمارهٔ 540 : از مبادی که مرا سر به جهان در دادند

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* اگرچه عارض جانان سرشک و روی من دارد
* یکی چون شاخ آذرگون یکی چون برگ نیلوفر
شعر کامل
امیر معزی
* دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد
* شد سوی محتسب و کار به دستوری کرد
شعر کامل
حافظ
* چو خورشید گشت از جهان ناپدید
* شب تیره بر دشت لشکر کشید
شعر کامل
فردوسی