لینک اشتراک گذاری
کپی شد
سعدی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 511 : هر کس به تماشایی رفتند به صحرایی
غزل شمارهٔ 512 : همه چشمیم تا برون آیی
غزل شمارهٔ 513 : ای ولوله عشق تو بر هر سر کویی
غزل شمارهٔ 514 : ای خسته دلم در خم چوگان تو گویی
غزل شمارهٔ 515 : چه جرم رفت که با ما سخن نمی‌گویی
غزل شمارهٔ 516 : کدام کس به تو ماند که گویمت که چنویی
غزل شمارهٔ 517 : ای حسن خط از دفتر اخلاق تو بابی
غزل شمارهٔ 518 : تو خون خلق بریزی و روی درتابی
غزل شمارهٔ 519 : سر آن ندارد امشب که برآید آفتابی
غزل شمارهٔ 520 : که دست تشنه می‌گیرد به آبی
غزل شمارهٔ 521 : سل المصانع رکبا تهیم فی الفلوات
غزل شمارهٔ 522 : تو هیچ عهد نبستی که عاقبت نشکستی
غزل شمارهٔ 523 : همه عمر برندارم سر از این خمار مستی
غزل شمارهٔ 524 : یارا قدحی پر کن از آن داروی مستی
غزل شمارهٔ 525 : اگر مانند رخسارت گلی در بوستانستی
غزل شمارهٔ 526 : تعالی الله چه رویست آن که گویی آفتابستی
غزل شمارهٔ 527 : ای باد که بر خاک در دوست گذشتی
غزل شمارهٔ 528 : یاد می‌داری که با من جنگ در سر داشتی
غزل شمارهٔ 529 : سست پیمانا به یک ره دل ز ما برداشتی
غزل شمارهٔ 530 : ندیدمت که بکردی وفا بدان چه بگفتی
غزل شمارهٔ 531 : ای از بهشت جزوی و از رحمت آیتی
غزل شمارهٔ 532 : چون خراباتی نباشد زاهدی
غزل شمارهٔ 533 : ای باد بامدادی خوش می‌روی به شادی
غزل شمارهٔ 534 : دیدی که وفا به جا نیاوردی
غزل شمارهٔ 535 : مپرس از من که هیچم یاد کردی
غزل شمارهٔ 536 : مکن سرگشته آن دل را که دست آموز غم کردی
غزل شمارهٔ 537 : چه باز در دلت آمد که مهر برکندی
غزل شمارهٔ 538 : گفتم آهن دلی کنم چندی
غزل شمارهٔ 539 : نگارا وقت آن آمد که دل با مهر پیوندی
غزل شمارهٔ 540 : خلاف شرط محبت چه مصلحت دیدی

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* به سرکشی خود ای سرو جویبار مناز
* که گر بدو رسی از شرم سر فروداری
شعر کامل
حافظ
* ز بس زهر شکایت خوردم و بر لب نیاوردم
* به سبزی می زند تیغ زبان چون پسته در کامم
شعر کامل
صائب تبریزی
* گفتم که نوش لعلت ما را به آرزو کشت
* گفتا تو بندگی کن کو بنده پرور آید
شعر کامل
حافظ