لینک اشتراک گذاری
کپی شد
خواجوی کرمانی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 91 : هیچ می‌دانی چرا اشکم ز چشم افتاده است
غزل شمارهٔ 92 : گرت چو مورچه گرد شکر برآمده است
غزل شمارهٔ 93 : چو سرچشمهٔ چشم من دیده است
غزل شمارهٔ 94 : مسیح روح را مریم حجابست
غزل شمارهٔ 95 : دلا جان در ره جانان حجابست
غزل شمارهٔ 96 : رخش با آب و آتش در نقابست
غزل شمارهٔ 97 : یاران همه مخمور و قدح پر می نابست
غزل شمارهٔ 98 : هنوزت نرگس اندر عین خوابست
غزل شمارهٔ 99 : آنزمان مهر تو می‌جست که پیمان می‌بست
غزل شمارهٔ 100 : رخسار تو شمع کایناتست
غزل شمارهٔ 101 : ما هم از شب سایبان برآفتاب انداختست
غزل شمارهٔ 102 : ایکه لبت آب شکر ریختست
غزل شمارهٔ 103 : کارم از دست دل فرو بستست
غزل شمارهٔ 104 : خطی کز تیره شب برخور نوشتست
غزل شمارهٔ 105 : جان ما بر آتش و گیسوی جانان تافتست
غزل شمارهٔ 106 : ایکه زلف سیهت برگل روی آشفتست
غزل شمارهٔ 107 : جانم از غم بلب رسیدهٔ تست
غزل شمارهٔ 108 : گر حرص زیردست و طمع زیر پای تست
غزل شمارهٔ 109 : مگذر ز ما که خاطر ما در قفای تست
غزل شمارهٔ 110 : دلبرا خورشیدتابان ذره‌ئی از روی تست
غزل شمارهٔ 111 : پیش صاحب‌نظران ملک سلیمان بادست
غزل شمارهٔ 112 : جانم از بادهٔ لعل تو خراب افتادست
غزل شمارهٔ 113 : بستهٔ بند تو از هر دو جهان آزادست
غزل شمارهٔ 114 : رمضان آمد و شد کار صراحی از دست
غزل شمارهٔ 115 : بشکست دل تنگ من خسته کزین دست
غزل شمارهٔ 116 : زلال مشربم از لفظ آبدار خودست
غزل شمارهٔ 117 : چو طلعت تو مرا منتهای مقصودست
غزل شمارهٔ 118 : هر که او دیدهٔ مردم کش مستت دیدست
غزل شمارهٔ 119 : وه که از دست سر زلف سیاهت چه کشیدست
غزل شمارهٔ 120 : چو از برگ گلش سنبل دمیدست

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* چو خورشید پیدا شد از پشت زاغ
* برآمد به کردار زرین چراغ
شعر کامل
فردوسی
* خوشتر از دوران عشق ایام نیست
* بامداد عاشقان را شام نیست
شعر کامل
سعدی
* چه کند بنده که گردن ننهد فرمان را
* چه کند گوی که عاجز نشود چوگان را
شعر کامل
سعدی