لینک اشتراک گذاری
کپی شد
اهلی شیرازی_دیوانغزل ها
غزل شمارۀ 421 : مستان تو گر باغ و بهاری طلبیدند
غزل شمارۀ 422 : آب حیات کس بجز از جرعه کش نخورد
غزل شمارۀ 423 : خوبان که همچو شمع ز نور آفریده اند
غزل شمارۀ 424 : رسید یار و دلم بی قرار خواهد کرد
غزل شمارۀ 425 : از روزگار تیره دلم بر غبار چند؟
غزل شمارۀ 426 : سفید موی و سیه نامه از گنه تا چند؟
غزل شمارۀ 427 : خلق از سگت نه از بد دشمن فغان کنند
غزل شمارۀ 428 : خوبان همه محبوب دل و آفت جانند
غزل شمارۀ 429 : خرم دلی که ره بسر کار خویش برد
غزل شمارۀ 430 : چشم ز گریه خانه مردم پر آب کرد
غزل شمارۀ 431 : چو خستگان ز دردل گشاد می یابند
غزل شمارۀ 432 : سوز حدیث شمع زبان را خبر نکرد
غزل شمارۀ 433 : لعلت بخنده هرچه دلم از تو خواست کرد
غزل شمارۀ 434 : شاهان اگر بصحبت رندان نظر کنند
غزل شمارۀ 435 : گاهم دو آهوی تو سگ خویش خوانده اند
غزل شمارۀ 436 : نامه شوق ترا تا بکبوتر ندهند
غزل شمارۀ 437 : خوبان که نیش بر جگر ریش می زنند
غزل شمارۀ 438 : امروز دل از آینه جان نظرت کرد
غزل شمارۀ 439 : تا دل سر زلف یار گم کرد
غزل شمارۀ 440 : گر سگان تو انیس من محزون شده اند
غزل شمارۀ 441 : هرچند آهنین دل ما ناز بیش کرد
غزل شمارۀ 442 : هردل که جز خیال تو در وی مقام کرد
غزل شمارۀ 443 : تا جهان بوده است با نیکان بدان در کینه اند
غزل شمارۀ 444 : خورشید اوج عزت خوبان ماه رویند
غزل شمارۀ 445 : من اگر حسرت روی تو چنین خواهم برد
غزل شمارۀ 446 : یار شد مست و دل ما بفغان باز آورد
غزل شمارۀ 447 : گرچه در پای تو ای شمع بسی سوخته اند
غزل شمارۀ 448 : گر حسن و دلبری بتو مهپاره داده اند
غزل شمارۀ 449 : وصلش نماند و تلخی زهر فراق ماند
غزل شمارۀ 450 : در عرق شد چو رخش ز آتش می تابی خورد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* بيماریِ مرا نتواند کسی علاج
* خیز ای طبیب چند مرا دردسر دهی
شعر کامل
جامی
* نیست یک جو خلد را در دیده من اعتبار
* حسن گندم گون برد از راه چون آدم مرا
شعر کامل
صائب تبریزی
* معلم گومده تعلیم بیداد آن پَری رو را
* که جز خوی نکو لایق نباشد روی نیکو را
شعر کامل
جامی