لینک اشتراک گذاری
کپی شد
اهلی شیرازی_دیوانغزل ها
غزل شمارۀ 391 : درد می مرهم ریش دل بیمار غم است
غزل شمارۀ 392 : چشم دلم چو دیده از آن شمع روشن است
غزل شمارۀ 393 : شمع روی تو نه افروخته چشم من ازوست
غزل شمارۀ 394 : دینم ببرد آن بت و گوید که جان کجاست
غزل شمارۀ 395 : سرو من برق صفت آمد و چون باد برفت
غزل شمارۀ 396 : رقیب از کوی آن دهقان پسر رفت
غزل شمارۀ 397 : شادم اگرچه خاطرم اندوهگین ازوست
غزل شمارۀ 398 : یار اگر زان رقیبان و گرزان من است
غزل شمارۀ 399 : پری رخان که سرم خاک راه ایشانست
غزل شمارۀ 400 : آنکه فرشته را ازو دست امید کوته است
غزل شمارۀ 401 : آنکس طلبد کعبه که بیگانه عشق است
غزل شمارۀ 402 : می خور که فکر عالم پر غم نباشدت
غزل شمارۀ 403 : از جلوه محبت خورشید حسن دوست
غزل شمارۀ 404 : باورم ناید که شد در پوست مجنون سوی دوست
غزل شمارۀ 405 : هر کس که پا نهاد بکویت ز دست رفت
غزل شمارۀ 406 : ناصح چو دل نماند نصیحت چه فایده
غزل شمارۀ 407 : داغ دلم آن نیست که بامن سخنت نیست
غزل شمارۀ 408 : آنشمع که حسنش دل ارباب وفا سوخت
غزل شمارۀ 409 : شمعی که ز سوز دل گرمش خبری هست
غزل شمارۀ 410 : ناله من جان غم پرورد میداند که چیست
غزل شمارۀ 411 : نیست کس، خورشید من، کو درد پرورد تو نیست
غزل شمارۀ 412 : ساقی که یار ما بود اغیار را چه بحث؟
غزل شمارۀ 413 : سوختیم از غم و این آتش پنهان همه هیچ
غزل شمارۀ 414 : نصیب ما نشد از وصل یار جز غم هیچ
غزل شمارۀ 415 : معلم را بگو فریاد از آن شوخ
غزل شمارۀ 416 : دوش از دیرم ملک در حلقه او را برد
غزل شمارۀ 417 : مسکینی ما را نتوان شرح و بیان کرد
غزل شمارۀ 418 : آن آفتاب حسن سحر میل باده کرد
غزل شمارۀ 419 : وصل تو گر زمانه نصیب رقیب کرد
غزل شمارۀ 420 : ساقیا می ده که صبر و عشق مهجور از همند

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* به سرو گفت کسی میوه‌ای نمی‌آری
* جواب داد که آزادگان تهی دستند
شعر کامل
سعدی
* منم آن قمری نالان که از بس سنگ بیدادم
* زدند از هر طرف از باغت ای سرو روان رفتم
شعر کامل
هاتف اصفهانی
* ز خون خاک دریا شد و دشت کوه
* ز بس کشته افگنده از هر گروه
شعر کامل
فردوسی