لینک اشتراک گذاری
کپی شد
خواجوی کرمانی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 421 : بی رخ حور بجنت نفسی نتوان بود
غزل شمارهٔ 422 : آن زمان کز من دلسوخته آثار نبود
غزل شمارهٔ 423 : آندم که نه شمع و نه لگن بود
غزل شمارهٔ 424 : وفات به بود آنرا که در وفای تو نبود
غزل شمارهٔ 425 : مشنو که چراغ دل من روی تو نبود
غزل شمارهٔ 426 : دوش کز طوفان اشکم آب دریا رفته بود
غزل شمارهٔ 427 : شبی با یار در خلوت مرا عیشی نهانی بود
غزل شمارهٔ 428 : مرا وقتی نگاری خرگهی بود
غزل شمارهٔ 429 : راستی را در سپاهان خوش بود آواز رود
غزل شمارهٔ 430 : نقش رویت بچه رو از دل پر خون برود
غزل شمارهٔ 431 : ترک تیرانداز من کز پیش لشکر می‌رود
غزل شمارهٔ 432 : تشنهٔ غنچه سیراب ترا آب چه سود
غزل شمارهٔ 433 : باش تا روی تو خورشید جهانتاب شود
غزل شمارهٔ 434 : ایکه هر دم عنبرت بر نسترن چنبر شود
غزل شمارهٔ 435 : هر کو نظر کند بتو صاحب‌نظر شود
غزل شمارهٔ 436 : بیا که بی سر زلفت مرا بسر نشود
غزل شمارهٔ 437 : گر مرا بخت درین واقعه یاور نشود
غزل شمارهٔ 438 : گرمی خسرو و شیرین بشکر کم نشود
غزل شمارهٔ 439 : عجب از قافله دارم که بدر می‌نشود
غزل شمارهٔ 440 : زهی لعل تو در درج منضود
غزل شمارهٔ 441 : مهرهٔ مهر چو از حقه مینا بنمود
غزل شمارهٔ 442 : چشمت دل پر ز تاب خواهد
غزل شمارهٔ 443 : دلم بی وصل جانان جان نخواهد
غزل شمارهٔ 444 : جان بر افشان اگرت صحبت جانان باید
غزل شمارهٔ 445 : هرکه با نرگس سرمست تو در کار آید
غزل شمارهٔ 446 : سحر چو بوی گل از طرف مرغزار برآید
غزل شمارهٔ 447 : پیداست که از دود دم ما چه برآید
غزل شمارهٔ 448 : بسالی کی چنان ماهی برآید
غزل شمارهٔ 449 : گوئی بت من چون ز شبستان بدر آید
غزل شمارهٔ 450 : به خشم رفتهٔ ما گر به صلح باز آید

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* سپید و سیاهست هر دو زمان
* پس یکدگر تیز هر دو دوان
شعر کامل
فردوسی
* ظاهرش با باطنش گشته به جنگ
* باطنش چون گوهر و ظاهر چو سنگ
شعر کامل
مولوی
* راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد
* شعری بخوان که با او رطل گران توان زد
شعر کامل
حافظ