لینک اشتراک گذاری
کپی شد
محتشم کاشانی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 121 : آن شاه ملک دل ستم از من دریغ داشت
غزل شمارهٔ 122 : بس که مجنون الفتی با مردم دنیا نداشت
غزل شمارهٔ 123 : خاطری جمع ز شبه آن که تو میدانی داشت
غزل شمارهٔ 124 : بعد چندین انتظار آن مه به خاک ما گذشت
غزل شمارهٔ 125 : فغان که همسفر غیر شد حبیب و برفت
غزل شمارهٔ 126 : ناله چندان ز دلم راه فلک دوش گرفت
غزل شمارهٔ 127 : بردوش آن قدر دل من بار غم گرفت
غزل شمارهٔ 128 : حسن پری جلوه کرد دیو جنونم گرفت
غزل شمارهٔ 129 : بود شهری و مهی آن نیز محمل بست و رفت
غزل شمارهٔ 130 : یارم طریق سرکشی از سر گرفت و رفت
غزل شمارهٔ 131 : شهریار من مرا پابست هجران کرد و رفت
غزل شمارهٔ 132 : با رقیب آمد و این غمکده را در زد و رفت
غزل شمارهٔ 133 : خاست غوغائی و زیبا پسری آمد و رفت
غزل شمارهٔ 134 : چابکسواری آمد و لعبی نمود و رفت
غزل شمارهٔ 135 : زانطره دل سوی ذقنت رفته رفته رفت
غزل شمارهٔ 136 : بی‌پرده برآئی چو به صحرای قیامت
غزل شمارهٔ 137 : زین نقش‌خانه کی من دیوانه جویمت
غزل شمارهٔ 138 : کدام سرو ز سنبل نهاده بند به پایت
غزل شمارهٔ 139 : به قصد جان من در جلوه آمد قد رعنایت
غزل شمارهٔ 140 : زهی گشوده کمند بلا سلاسل مویت
غزل شمارهٔ 141 : عمرها فکر وصال تو عبث بود عبث
غزل شمارهٔ 142 : دادم از دست برون دامن دلبر به عبث
غزل شمارهٔ 143 : سالها از پی وصل تو دویدم به عبث
غزل شمارهٔ 144 : زهی طغیان حسنت بر شکیب کار من باعث
غزل شمارهٔ 145 : گلخنیان تو را نیست به بزم احتیاج
غزل شمارهٔ 146 : گر به دردم نرسد آن بت غافل چه علاج
غزل شمارهٔ 147 : اغیار را به صحبت جانان چه احتیاج
غزل شمارهٔ 148 : درختان تا شوند از باد گاهی راست گاهی کج
غزل شمارهٔ 149 : زهی ز تو دل ناوک سزای من مجروح
غزل شمارهٔ 150 : به زبان خرد این نکته صریح است صریح

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* آن مه به جانب سفر آهنگ می کند
* صحرا و شهر بر دل ما تنگ می کند
شعر کامل
جامی
* هرانکس که دارد روانش خرد
* سر مایهٔ کارها بنگرد
شعر کامل
فردوسی
* آب حیوان تیره گون شد خضر فرخ پی کجاست
* خون چکید از شاخ گل باد بهاران را چه شد
شعر کامل
حافظ