لینک اشتراک گذاری
کپی شد
اوحدی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 331 : میان ما و تو دوری به اختیار نبود
غزل شمارهٔ 332 : سر دردم بر طبیب آسان نبود
غزل شمارهٔ 333 : این چنین نقشی اگر در چین بود
غزل شمارهٔ 334 : روز هجران آن نگار این بود
غزل شمارهٔ 335 : دوش بی‌روی تو باغ عیش را آبی نبود
غزل شمارهٔ 336 : من از آن که شوم کو نه ازان تو بود؟
غزل شمارهٔ 337 : دل به خیالی دگر خانه جدا کرده بود
غزل شمارهٔ 338 : هر که با عارض زیبای تو خو کرده بود
غزل شمارهٔ 339 : به سر زلف سیه دوش گره برزده بود
غزل شمارهٔ 340 : خسروم با لب شیرین به شکار آمده بود
غزل شمارهٔ 341 : روز وداع گریه نه در حد دیده بود
غزل شمارهٔ 342 : عشق همان به که به زاری بود
غزل شمارهٔ 343 : غیر ازو هر چه هست بازی بود
غزل شمارهٔ 344 : روزی کنی به سنگ فراقم جدا ز خود
غزل شمارهٔ 345 : ای کون و مکان از تو، اندر چه مکانی خود؟
غزل شمارهٔ 346 : در هر ولایتی ز شرف نام ما رود
غزل شمارهٔ 347 : آن فروغ دیده و آن راحت دل می‌رود
غزل شمارهٔ 348 : گفتم: که: بی‌وصال تو ما را به سر شود
غزل شمارهٔ 349 : ترا چه تحفه فرستم که دلپذیر شود؟
غزل شمارهٔ 350 : رخت دل بدزدد نهان شود
غزل شمارهٔ 351 : هر که او بیدق این عرصه شود شاه شود
غزل شمارهٔ 352 : در عشق اگر زبان تو با دل یکی شود
غزل شمارهٔ 353 : بی تو دل و جان من زیر و زبر میشود
غزل شمارهٔ 354 : فتنه بود آن چشم و ابرو نیز یارش میشود
غزل شمارهٔ 355 : کو دیده‌ای که بی‌تو به خون تر نمی‌شود؟
غزل شمارهٔ 356 : شبم ز شهر برون برد و راه خانه نمود
غزل شمارهٔ 357 : بریدن حیفم آید بعد از آن عهد
غزل شمارهٔ 358 : گفتی: ز عشق بازی کاری نمی‌گشاید
غزل شمارهٔ 359 : تو آن گم کرده را مشنو که بی‌زاری پدید آید
غزل شمارهٔ 360 : برین دل هر دم از هجر تو دیگر گونه خار آید

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* رهنوردانی که چون خورشید تنها می روند
* از زمین پست بر اوج ثریا می روند
شعر کامل
صائب تبریزی
* صورت یوسف نادیده صفت می‌کردیم
* چون بدیدیم زبان سخن از کار برفت
شعر کامل
سعدی
* میگساری که لب و چشم تو بیند، داند
* که چرا از نظرم شکر و بادام افتاد
شعر کامل
فروغی بسطامی