لینک اشتراک گذاری
کپی شد
اوحدی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 361 : سر زلف خود بگیری همه پیچ و خم برآید
غزل شمارهٔ 362 : گر آن کاری که من دانم بر آید
غزل شمارهٔ 363 : مرا از بخت اگر کاری برآید
غزل شمارهٔ 364 : مرا گر ز وصل تو رنگی برآید
غزل شمارهٔ 365 : هر که مشغول تو گشت از دگران باز آید
غزل شمارهٔ 366 : هر کرا چون تو پریزاده ز در باز آید
غزل شمارهٔ 367 : دل سرمست من آن نیست که باهوش آید
غزل شمارهٔ 368 : مرا کجا سر زلفت به زیر چنگ آید؟
غزل شمارهٔ 369 : سحر گه چون نسیم زلف آن دلدار می‌آید
غزل شمارهٔ 370 : دیریست که یار ما نمی‌آید
غزل شمارهٔ 371 : دلی که در سر زلف شما همی آید
غزل شمارهٔ 372 : دل می‌برد امشب ز من آن ماه، بگیرید
غزل شمارهٔ 373 : باز پیوند، که دوری به نهایت برسید
غزل شمارهٔ 374 : نالهٔ بلبل شوریده به جایی برسید
غزل شمارهٔ 375 : من کشتهٔ عشقم،خبرم هیچ مپرسید
غزل شمارهٔ 376 : دوشم فغان و ناله به هفت آسمان رسید
غزل شمارهٔ 377 : ای مردم کور، این چه بهارست ببینید
غزل شمارهٔ 378 : هر که از برگ و از نوا گوید
غزل شمارهٔ 379 : به حسن عارض چون ماه و زیب چهرهٔ‌چون خور
غزل شمارهٔ 380 : وقت گلست، ای غلام، روز می است، ای پسر
غزل شمارهٔ 381 : بگشای ز رخ نقاب دیدار
غزل شمارهٔ 382 : ما بغیر از یار اول کس نمیگیریم یار
غزل شمارهٔ 383 : مگذر، ای ساربان، ز منزل یار
غزل شمارهٔ 384 : هر دم برم به گریه پناه از فراق یار
غزل شمارهٔ 385 : تن به تو دادم، دل و جانش مبر
غزل شمارهٔ 386 : از باده در فصل خزان افتان و خیزان نیک‌تر
غزل شمارهٔ 387 : زلف مشکینت چو دامست، ای پسر
غزل شمارهٔ 388 : یک شبم دادی به عمری پیش خود بار، ای پسر
غزل شمارهٔ 389 : هیچ نقاشی نیامیزد چنین رنگ، ای پسر
غزل شمارهٔ 390 : من که خمارم، به مسجدها مده را هم دگر

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* گویند سنگ لعل شود در مقام صبر
* آری شود ولیک به خون جگر شود
شعر کامل
حافظ
* ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است
* ببین که در طلبت حال مردمان چون است
شعر کامل
حافظ
* از چرخ به هر گونه همی‌دار امید
* وز گردش روزگار می‌لرز چو بید
شعر کامل
حافظ