لینک اشتراک گذاری
کپی شد
عرفی شیرازی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 1 : امید عیش کجا و دل خراب کجا
غزل شمارهٔ 2 : کوی عشق است و همه دانه و دام است این جا
غزل شمارهٔ 3 : به دیر آی از حرم صوفی که می برقع گشود این جا
غزل شمارهٔ 4 : به گاه جلوه از آن ماه روی زیبا را
غزل شمارهٔ 5 : می کش و مست عشوه کن، نرگس می پرست را
غزل شمارهٔ 6 : در نو بهار باده ننوشد کسی چرا
غزل شمارهٔ 7 : خیز و به جلوه آب ده، سرو چمن تراز را
غزل شمارهٔ 8 : گرفتم آن که در خواب کردم پاسبانش را
غزل شمارهٔ 9 : منم که یافته ام ذوق صحبت غم را
غزل شمارهٔ 10 : در باغ طبیعت بفشردیم قدم را
غزل شمارهٔ 11 : التفاتی نیست با امید مطلوب مرا
غزل شمارهٔ 12 : عشق کو تا در بیابان جنون آرد مرا
غزل شمارهٔ 13 : چرا خجل نکند چشم اشکبار مرا
غزل شمارهٔ 14 : به زهر تشنه لبم با شکر چه کار مرا
غزل شمارهٔ 15 : هر دم زند هوس به چراغ دگر مرا
غزل شمارهٔ 16 : چراغ عشق به گلخن شود دلیل مرا
غزل شمارهٔ 17 : شب تا سحر کنم عجز، تا بوسم آستان را
غزل شمارهٔ 18 : نی مهر دوست دارم ، نی کین دشمنان را
غزل شمارهٔ 19 : تا به کی معبچه ی می نوش و بیارا ایمان را
غزل شمارهٔ 20 : به جز ریش بلا مرهم مبادا ریسه ریشان را
غزل شمارهٔ 21 : تا تیز کرده ای به سیاست نگاه را
غزل شمارهٔ 22 : از تو نوشت و داد دل آرمیده را
غزل شمارهٔ 23 : دادم به چشم او دل اندوه پیشه را
غزل شمارهٔ 24 : تحفه ی مرهم نگیرد سینه ی افکار ما
غزل شمارهٔ 25 : فارغیم ای عاملان حشر ز احسان شما
غزل شمارهٔ 26 : صبح گدا و شام ز خورشید روشن است
غزل شمارهٔ 27 : ار نالهٔ شبانه اثر برده‌ایم ما
غزل شمارهٔ 28 : نوش دارو نشأ ی علت نهد در جان ما
غزل شمارهٔ 29 : نداد نور شراری چراغ هستی ما
غزل شمارهٔ 30 : گفت و گوی غم یعقوب بود پیشه ی ما

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* مرا ز روز قیامت غمی که هست این است
* که روی مردم عالم دوبار باید دید
شعر کامل
صائب تبریزی
* صد بار جان بدادم وز پای درفتادم
* بار دگر بزادم چون بانگ تو شنودم
شعر کامل
مولوی
* کدامین آتشین رخسار بزم افروز عالم شد؟
* که خون زاهدان خشک، جوش ارغوان دارد
شعر کامل
صائب تبریزی