لینک اشتراک گذاری
کپی شد
عرفی شیرازی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 61 : می مغانه که از درد شور و شر صاف است
غزل شمارهٔ 62 : گر نوش وفا قحط شود، نیش کفاف است
غزل شمارهٔ 63 : آتشین لاله ی دل صد ورق است
غزل شمارهٔ 64 : دو عالم سوختن نیرنگ عشق است
غزل شمارهٔ 65 : خاموشی من قفل نهان ی عشق است
غزل شمارهٔ 66 : منزل گه دل ها همه کاشانه ی عشق است
غزل شمارهٔ 67 : مرا که شیشه ی دل در زیارت سنگ است
غزل شمارهٔ 68 : هزار حسن عبادت نه زشتی عمل است
غزل شمارهٔ 69 : تا خط به گرد آن لب شیرین شمایل است
غزل شمارهٔ 70 : دریا فراخ و کشتی ما بی معلم است
غزل شمارهٔ 71 : هر خنده دریچه ی گشاینده ی غم است
غزل شمارهٔ 72 : گر تکیه گاه گلخن و گر مسند جم است
غزل شمارهٔ 73 : گرد محنت به طوف منزل ماست
غزل شمارهٔ 74 : ما را به طرب موعظت و پند حرام است
غزل شمارهٔ 75 : ما تشنه لب و چشمه ی حیوان نفس ماست
غزل شمارهٔ 76 : باز آتش غم دست در آغوش رخس ماست
غزل شمارهٔ 77 : زخم از دهان تیغ ربودن نزاع ماست
غزل شمارهٔ 78 : کوی عشق است این که در هر گام صد عاقل گم است
غزل شمارهٔ 79 : نوشیم شربتی که شکرها درو گم است
غزل شمارهٔ 80 : رسید مژده ای و قاصد مقیم خرگه ماست
غزل شمارهٔ 81 : پیر کعنان چمنی گوشه ی بیت الحزن است
غزل شمارهٔ 82 : کسی که بر اثر مدعای خویشتن است
غزل شمارهٔ 83 : از بس که جور کرد به دل غم که آشناست
غزل شمارهٔ 84 : از نور یار چون نفسم روشن است
غزل شمارهٔ 85 : نگفتن و نشنودن زبان و گوش من است
غزل شمارهٔ 86 : منم که طاعت بت لازم سرشت من است
غزل شمارهٔ 87 : گو ز من دل جمع دار آن کس که با من دشمن است
غزل شمارهٔ 88 : درد نایافت ز بی دردی اقبال من است
غزل شمارهٔ 89 : ممنون ترکتازی گردون دل من است
غزل شمارهٔ 90 : مگر زمانه اسیر کمند آه من است

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* ثمر در پای خود افشاندن از هر نخل می آید
* خوشانخلی که فیض خود به جای دور می بارد
شعر کامل
صائب تبریزی
* افتاده را دوباره فکندن کمال نیست
* آن را که خاک راه تو شد بر زمین مزن
شعر کامل
صائب تبریزی
* آتش زهد و ریا خرمن دین خواهد سوخت
* حافظ این خرقه پشمینه بینداز و برو
شعر کامل
حافظ