لینک اشتراک گذاری
کپی شد
عرفی شیرازی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 211 : چه مهربان به سفر شد، چه تند قهر آمد
غزل شمارهٔ 212 : مستان عشق در آتش گرفته اند
غزل شمارهٔ 213 : تا قدم بر اثر نام و نشان خواهد بود
غزل شمارهٔ 214 : کسی که دل به وفای تو عشوه کیش نهاد
غزل شمارهٔ 215 : زندانی شوق تو به گلزار نگنجد
غزل شمارهٔ 216 : کجاست فتنه که آن شوخ را سوار کند
غزل شمارهٔ 217 : آنان که غمت مایهٔ افسانه نسازند
غزل شمارهٔ 218 : هر چند دست و پا زدم آشفته تر شدم
غزل شمارهٔ 219 : صد غم دمی بزاید، کانرا سبب نباشد
غزل شمارهٔ 220 : خضر اگر بر لب کس منت آبی دارد
غزل شمارهٔ 221 : هر زمان در فتنه خوش نامهربانی می شود
غزل شمارهٔ 222 : عاقلان آدابت آموزند و رسوایت کنند
غزل شمارهٔ 223 : طریق دلبری تو مگر پری داند
غزل شمارهٔ 224 : هر که را نشأ غیرت به سلامت باید
غزل شمارهٔ 225 : خرد دارالشفای جهل، محنت می سازد
غزل شمارهٔ 226 : حدیث عشق جان فرسا بگویید
غزل شمارهٔ 227 : در محبت لب خشک و دل تر می خندد
غزل شمارهٔ 228 : اهل وفا که آتش ما تیز می کنند
غزل شمارهٔ 229 : که دست در خُمِ مِی زد، که خون ما جوشید
غزل شمارهٔ 230 : مدعی باز ملولست و بلایی دارد
غزل شمارهٔ 231 : کرشمه دست در آغوش نوشخند تو باد
غزل شمارهٔ 232 : دوش در دیر مغان بودیم و کس با ما نبود
غزل شمارهٔ 233 : روی گرمی کو که داغم باز بوی خون دهد
غزل شمارهٔ 234 : عرض کردیم به زاهد که ریا نفروشد
غزل شمارهٔ 235 : دارم ز زخم غمزهٔ او لذتی که بود
غزل شمارهٔ 236 : با محبت گهر عجز و نیاز افشاند
غزل شمارهٔ 237 : برهمن کی ره اسلام از بیم و ستم گیرد
غزل شمارهٔ 238 : گر دل اهل حقیقت در راز افشاند
غزل شمارهٔ 239 : آن چنان زآتش بیداد مرا می سوزد
غزل شمارهٔ 240 : آنم که تلخی ام ز غم افزون نوشته اند

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* عاشق از بار لباس عاریت آسوده است
* بید مجنون را کلاه و جامه از موی خودست
شعر کامل
صائب تبریزی
* دلی که عاشق و صابر بود مگر سنگست
* ز عشق تا به صبوری هزار فرسنگست
شعر کامل
سعدی
* عمرها در پی مقصود به جان گردیدیم
* دوست در خانه و ما گرد جهان گردیدیم
شعر کامل
سعدی