لینک اشتراک گذاری
کپی شد
امیرخسرو دهلوی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 901 : مرا به صبح ازل جز رخت دلیل نبود
غزل شمارهٔ 902 : نماز شام که آن مه مرا جمال نمود
غزل شمارهٔ 903 : گل و شکوفه همه هست و یار نیست، چه سود؟
غزل شمارهٔ 904 : مهی بر آمد و از ماه من خبر نرسید
غزل شمارهٔ 905 : چمن ز سبزه خطی بر رخ جمیل کشید
غزل شمارهٔ 906 : مبصران که مزاج جهان شناخته اند
غزل شمارهٔ 907 : به دیده و دل من دوست خانه می طلبد
غزل شمارهٔ 908 : اگر ز حال من آن شوخ را خبر باشد
غزل شمارهٔ 909 : در آن هجوم که یار تو پادشا باشد
غزل شمارهٔ 910 : کسی که عشق نورزد سیاه دل باشد
غزل شمارهٔ 911 : چه شد که یار بر آهنگ کین برون آمد؟
غزل شمارهٔ 912 : ز خانه دوش که آن غمزه زن برون آمد
غزل شمارهٔ 913 : فغان که جان من از عاشقی به جان آمد
غزل شمارهٔ 914 : گل رسید و هر کسی سوی گلستان می رود
غزل شمارهٔ 915 : دل مرا چو ز روی تو یاد می آید
غزل شمارهٔ 916 : بیا نظاره کن، ای دل که یار می آید
غزل شمارهٔ 917 : بهار بی رخ گلرنگ تو، چه کار آید؟
غزل شمارهٔ 918 : لبالب آر قدح کز گلو فرود آید
غزل شمارهٔ 919 : کسی که شمع جمال تو در نظر دارد
غزل شمارهٔ 920 : کسی که بهر تو جان باختن هوس دارد
غزل شمارهٔ 921 : کسی که یار وفادار و مهربان دارد
غزل شمارهٔ 922 : بتم چو روی سوی خانه کتاب آرد
غزل شمارهٔ 923 : صبا نسیمی از آن آشنا نمی آرد
غزل شمارهٔ 924 : نظر ز روی تو خورشید بر نمی گیرد
غزل شمارهٔ 925 : سپیده دم که جهانی ز خواب برخیزد
غزل شمارهٔ 926 : غمم بکشت به کار جهان که پردازد
غزل شمارهٔ 927 : جهان چه بینم، چون دیدنی نمی ارزد
غزل شمارهٔ 928 : به راه عشق سلامت چگونه در گنجد؟
غزل شمارهٔ 929 : خطی که بر سمن آن گلعذار بنویسد
غزل شمارهٔ 930 : سرم فدات چو تیغ تو گرد سر گردد

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* پیام من که رساند به یار مهرگسل
* که برشکستی و ما را هنوز پیوند است
شعر کامل
سعدی
* مگر خود ساقی خود بوده ای ای شاخ گل امشب؟
* که آتش می زند در خار مژگان ارغوان تو
شعر کامل
صائب تبریزی
* آشنایی نه غریب است که دلسوز من است
* چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت
شعر کامل
حافظ