لینک اشتراک گذاری
کپی شد
فیض کاشانی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 391 : ؟عشق توبه شکستیم تا دگر چه شود
غزل شمارهٔ 392 : گر پذیری تو ز من جان چه شود
غزل شمارهٔ 393 : رو بحق آوری ای جان چه شود
غزل شمارهٔ 394 : شود شود که دلم سوی حق ربوده شود
غزل شمارهٔ 395 : ز نکتهای بیانت خرد فزوده شود
غزل شمارهٔ 396 : شود که از دهنت بوسهٔ ربوده شود
غزل شمارهٔ 397 : جور ز حد ببر مگو جور زیاد میشود
غزل شمارهٔ 398 : خواست دلم که ماتمم سور شود نمیشود
غزل شمارهٔ 399 : بی‌دل و جان بسر شود بی‌تو بسر نمی‌شود
غزل شمارهٔ 400 : ای دل مخواه کام که حاصل نمیشود
غزل شمارهٔ 401 : دل گر غمین شود شده باشد چه می‌شود
غزل شمارهٔ 402 : جان از لطافت بدنش تازه می‌شود
غزل شمارهٔ 403 : نهادم سر بفرمانش بکن گوهر چه میخواهد
غزل شمارهٔ 404 : عشق بدل گاه درد گاه دوا میدهد
غزل شمارهٔ 405 : علی الصباح نوید هو الغفور رسید
غزل شمارهٔ 406 : بیا بیا که نوید از جناب دوست رسید
غزل شمارهٔ 407 : دلم از کشمکش خوف و رجا بسکه طپید
غزل شمارهٔ 408 : مژدهٔ از هاتف غیبم رسید
غزل شمارهٔ 409 : هر که روی تو ندید از دو جهان هیچ ندید
غزل شمارهٔ 410 : خدای عزوجل گر ببخشدم شاید
غزل شمارهٔ 411 : در سر چو خیال تو درآید
غزل شمارهٔ 412 : شکر تو چسان کنم که شاید
غزل شمارهٔ 413 : زاهدم گفت زهد می‌باید
غزل شمارهٔ 414 : زهد و تقوی ز من نمی‌آید
غزل شمارهٔ 415 : جان سوختهٔ روئیست پروانه چنین باید
غزل شمارهٔ 416 : عاشقی را جگری می‌باید
غزل شمارهٔ 417 : هر دل که عشق ورزد از ما و من برآید
غزل شمارهٔ 418 : زهر فراق نوشم تا کام من برآید
غزل شمارهٔ 419 : بیاد یار در خلوت نشستم تا چه پیش آید
غزل شمارهٔ 420 : بشارت کز لب ساقی دگر می صاف می‌آید

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* روی او در حسن چون ما هست، می‌گویم تمام
* قد او در لطف چون سروست، بنمودیم راست
شعر کامل
اوحدی
* مستان خدا گر چه هزارند یکی اند
* مستان هوا جمله دوگانه‌ست و سه گانه‌ست
شعر کامل
مولوی
* غم جهان مخور و پند من مبر از یاد
* که این لطیفه عشقم ز ره روی یادست
شعر کامل
حافظ