لینک اشتراک گذاری
کپی شد
کمال خجندی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 121 : چشم مسلمان کش تو کافر مست است
غزل شمارهٔ 122 : چشم ز خیال تو پر از نور تجلیست
غزل شمارهٔ 123 : حسن پس، بار مرا، مهر و وفا گر نیست نیست
غزل شمارهٔ 124 : حلقه بر در میزند هر دم خیال روی دوست
غزل شمارهٔ 125 : خاک درت به چشم من از صد چمن به است
غزل شمارهٔ 126 : خرابه دل من پر شد از محبت دوست
غزل شمارهٔ 127 : خضرجان آب حیات از لب دلجوی نو یافت
غزل شمارهٔ 128 : خطت چو خضر به آب حیات نزدیک است
غزل شمارهٔ 129 : خطت سبز و لبت مشک و گلاب است
غزل شمارهٔ 130 : خیال روی او در دیده نور است
غزل شمارهٔ 131 : داغ عشقت بر رخ جانها نشان دولت است
غزل شمارهٔ 132 : درآمد از در ارباب خرقه ناگه دوست
غزل شمارهٔ 133 : درد تو زمان زمان فزون است
غزل شمارهٔ 134 : درد تو به از دوست ای دوست
غزل شمارهٔ 135 : درد کز دل خاست درمانیش نیست
غزل شمارهٔ 136 : درد من گوئید با یاران که درمان یافت نیست
غزل شمارهٔ 137 : در سر از دود دلم شمع صفت سودانی است
غزل شمارهٔ 138 : در سر زلف تو تنها به دل شیدا رفت
غزل شمارهٔ 139 : در سر زنجیر زلف او دل دیوانه رفت
غزل شمارهٔ 140 : در سینه مرا غیر تو همخانه کسی نیست
غزل شمارهٔ 141 : در صف دلها غم تو صدرنشین است
غزل شمارهٔ 142 : در علم محققان جدل نیست
غزل شمارهٔ 143 : در کوی تو خون مژه خیلی است که سیلی است
غزل شمارهٔ 144 : در گلستانها تماشائی به از روی تو نیست
غزل شمارهٔ 145 : دل از آن غمزه بسی شاکر و بس خشنودست
غزل شمارهٔ 146 : دل به از وصل رخت در جان تمنائی نیانت
غزل شمارهٔ 147 : دل به یاد زلف او بر خویش پیچیدن گرفت
غزل شمارهٔ 148 : دل در طلبت حیات جان یافت
غزل شمارهٔ 149 : دل زان نست و دیده بدینم نزاع نیست
غزل شمارهٔ 150 : دل ز دستم به طلبکاری یاری رفتست

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* خموش باش که گفتی بسی و کس نشنید
* که این دهل ز چه بام‌ست و این بیان ز کجا
شعر کامل
مولوی
* باده‌ات از کوه سکونت برد
* عیب مکن زان که وقاریم نیست
شعر کامل
مولوی
* من قدم بیرون نمی‌یارم نهاد از کوی دوست
* دوستان معذور داریدم که پایم در گلست
شعر کامل
سعدی