لینک اشتراک گذاری
کپی شد
شاه نعمت‌الله ولی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 631 : پادشاهی گدای او دارد
غزل شمارهٔ 632 : هر کس که هوای ما ندارد
غزل شمارهٔ 633 : یاری که خیال دوست دارد
غزل شمارهٔ 634 : صاحبنظری کو که جهان درنظر آرد
غزل شمارهٔ 635 : گوئیا چشم ابر می خارد
غزل شمارهٔ 636 : عقل از اینجا بی خبر او ره به بالا کی برد
غزل شمارهٔ 637 : گر ز چین سنبل زلفت صبا بوئی برد
غزل شمارهٔ 638 : خوش بود گر او به حالم بنگرد
غزل شمارهٔ 639 : چشم ما چون به روی او نگرد
غزل شمارهٔ 640 : مقصود بی وسیله حاصل نمی توان کرد
غزل شمارهٔ 641 : محبوب دل و راحت جانی چه توان کرد
غزل شمارهٔ 642 : نوری است که وصفش به ستاره نتوان کرد
غزل شمارهٔ 643 : با چنین درد دلی میل دوا نتوان کرد
غزل شمارهٔ 644 : حسن او بر چشم ما پیدا که کرد
غزل شمارهٔ 645 : با من بینوا چه خواهی کرد
غزل شمارهٔ 646 : دست با او در کمر خواهیم کرد
غزل شمارهٔ 647 : کردگار از کرم عیانم کرد
غزل شمارهٔ 648 : غنچه در گلستان تبسم کرد
غزل شمارهٔ 649 : دوش تا روز دل از عشق تنعم می کرد
غزل شمارهٔ 650 : به حکایت شراب نتوان خورد
غزل شمارهٔ 651 : عاشقم بر روی نورالله خود
غزل شمارهٔ 652 : بیا ای نور چشم ما و خوش بنشین به جای خود
غزل شمارهٔ 653 : این که گوئی نعمت الله جان سپرد
غزل شمارهٔ 654 : خواجهٔ غافل برفت و جان سپرد
غزل شمارهٔ 655 : هر که بد زیست عاقبت بد مُرد
غزل شمارهٔ 656 : بود روزی خواجه ای سالار کرد
غزل شمارهٔ 657 : چون شراب صاف درمان است مارا دُرد درد
غزل شمارهٔ 658 : آن لحظه که جان در تتق غیب نهان بود
غزل شمارهٔ 659 : یک دم بی می نمی توان بود
غزل شمارهٔ 660 : نقش غیری محال خواهد بود

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* مردم آزار محال است خجالت نکشد
* که نمک آب شود چون به جراحت گذرد
شعر کامل
صائب تبریزی
* سخن گوی دهقان چو بنهاد خوان
* یکی داستان راند از هفتخوان
شعر کامل
فردوسی
* به چندین دست نتوانست مژگانش نگه دارد
* ز افتادن به هر جانب نگاه نیم مستش را
شعر کامل
صائب تبریزی