لینک اشتراک گذاری
کپی شد
شاه نعمت‌الله ولی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 121 : در دیار تو غریبیم و هوادار غریب
غزل شمارهٔ 122 : هفت دریا شبنمی از بحر بی‌ پایان ما است
غزل شمارهٔ 123 : ایها العشاق کوی عشق میدان بلا است
غزل شمارهٔ 124 : این شیشهٔ ما پر از گلاب است
غزل شمارهٔ 125 : جامیست پر آب و عین آب است
غزل شمارهٔ 126 : موج است و حباب هر دو آب است
غزل شمارهٔ 127 : جامی ز حباب پر ز آب است
غزل شمارهٔ 128 : آئینهٔ ذات عین ذات است
غزل شمارهٔ 129 : نور او در جمله اشیاء ظاهر است
غزل شمارهٔ 130 : در محبت جان اگر بازی خوش است
غزل شمارهٔ 131 : همه جا خوان نعمت عشق است
غزل شمارهٔ 132 : جان ما زنده دل از آب حیات عشق است
غزل شمارهٔ 133 : در کوی خرابات کسی را که مقام است
غزل شمارهٔ 134 : میخانه سرای عاشقان است
غزل شمارهٔ 135 : خانهٔ دل سرای جانان من است
غزل شمارهٔ 136 : زمین جسم است و جانت آسمان است
غزل شمارهٔ 137 : هر قطره‌ای از این بحر دریای بیکران است
غزل شمارهٔ 138 : مقام عاشقان در ملک جان است
غزل شمارهٔ 139 : دلبر سرمست ما یار خوشی نو خاسته است
غزل شمارهٔ 140 : دیده تا نور جمالش دیده است
غزل شمارهٔ 141 : با محیط عشق او دنیا بر ما شبنمی است
غزل شمارهٔ 142 : جان ما با ما در این دریا نشست
غزل شمارهٔ 143 : از جور و جفای بی وفا دوست
غزل شمارهٔ 144 : چشم ما روشن به نور روی اوست
غزل شمارهٔ 145 : قطره‌ای کو به بحر ما پیوست
غزل شمارهٔ 146 : ختم رسل که سید اولاد آدم است
غزل شمارهٔ 147 : نقش خیال اوست که گویند عالم است
غزل شمارهٔ 148 : گر تو را عزم عالم قدم است
غزل شمارهٔ 149 : ای عاشقان ای عاشقان معشوق با ما همدم است
غزل شمارهٔ 150 : تا مرا عین عشق مفهوم است

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* هر چه جز معشوق باشد پرده بیگانگی است
* بوی یوسف را ز پیراهن شنیدن مشکل است
شعر کامل
صائب تبریزی
* با هیچ‌کس به کشتن من مشورت مکن
* ترسم خدا نکرده، پشیمان کند تو را
شعر کامل
فروغی بسطامی
* به نام خداوند خورشید و ماه
* که او داد بر آفرین دستگاه
شعر کامل
فردوسی