لینک اشتراک گذاری
کپی شد
امیرخسرو دهلوی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 631 : دوش ما بودیم و آن مهر و، شب مهتاب بود
غزل شمارهٔ 632 : ای خوش آن وقتی که آن بدعهد با ما یار بود
غزل شمارهٔ 633 : ای خوش آن وقتی که ما را دل به جای خویش بود
غزل شمارهٔ 634 : تا جهان بود، از جهان هرگز دلم خرم نبود
غزل شمارهٔ 635 : چشم یارم دوش بی هنگام خواب آورده بود
غزل شمارهٔ 636 : شب رسید آن شمع کو عمری درون سینه بود
غزل شمارهٔ 637 : من ز جانان گر چه صد اندوه جان خواهم کشید
غزل شمارهٔ 638 : باز از رندی علم بر آسمان خواهم کشید
غزل شمارهٔ 639 : صبحگه، یارب، حدیثی زان دو لب خواهم کشید
غزل شمارهٔ 640 : از لبت گر خط میگون سر برون خواهم کشید
غزل شمارهٔ 641 : خوبرویان چون به سلطانی علم بالا کشند
غزل شمارهٔ 642 : باز گل بشکفت و گلرویان سوی بستان شدند
غزل شمارهٔ 643 : گر نظر بر چشم کافر کیش او خواهد فتاد
غزل شمارهٔ 644 : باز گل می آید و دل در بلا خواهد فتاد
غزل شمارهٔ 645 : دل ز دست من برفت و آرزوی دل بماند
غزل شمارهٔ 646 : رفتیم از چشم و در دل حسرت رویت بماند
غزل شمارهٔ 647 : عاشقان نقل غمت با باده احمر خورند
غزل شمارهٔ 648 : شهسوارانی که فتح قلعه دین کرده اند
غزل شمارهٔ 649 : عاشقان تو ز تو تا صبح در خونابه اند
غزل شمارهٔ 650 : چشمها را گوی کاین ناز و کرشمه کم کنند
غزل شمارهٔ 651 : ژاله از نرگس فرو بارید و گل را آب داد
غزل شمارهٔ 652 : دوش بوی گل مرا از آشنایی یاد داد
غزل شمارهٔ 653 : آن همه دعوی که اول عقل دعوی دار کرد
غزل شمارهٔ 654 : یا رب، آن بالا مگر از آب حیوان ریختند
غزل شمارهٔ 655 : آبرویم ز آتش سودای خوبان شد به باد
غزل شمارهٔ 656 : در شب هجران که روزی هیچ دشمن را مباد
غزل شمارهٔ 657 : غمزه هایی کرد چشمش با دل این نامراد
غزل شمارهٔ 658 : ساقیا، می ده که بیرون سبزه های تر دمید
غزل شمارهٔ 659 : سبزه ای سبز است و آب روشن و سرو بلند
غزل شمارهٔ 660 : ای که چون جان رفته ای از پیش ما، باز آی زود

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* ثابت و سیاره گردون من اشک است و داغ
* آه سردی کز جگر برخاست مهتاب من است
شعر کامل
صائب تبریزی
* این زمان در زیر بار کوه منت می روم
* من که می دزدیدم از دست نوازش دوش را
شعر کامل
صائب تبریزی
* آن که ما سرگشته اوییم در دل بوده است
* دوری ما غافلان از قرب منزل بوده است
شعر کامل
صائب تبریزی