لینک اشتراک گذاری
کپی شد
هلالی جغتایی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 61 : دل‌های مردمان به نشاط جهان خوش‌ست
غزل شمارهٔ 62 : مرا ز عشق تو صد گونه محنت و الم‌ست
غزل شمارهٔ 63 : جان من الله الله این چه تن‌ست؟
غزل شمارهٔ 64 : این همه لاله که سر برزده از خاک من‌ست
غزل شمارهٔ 65 : این‌چنین بی‌رحم و سنگین‌دل که جانان من‌ست
غزل شمارهٔ 66 : به هر که قصهٔ دل گفتم دلش خون‌ست
غزل شمارهٔ 67 : نخل بالای تو سر تا به قدم شیرین‌ست
غزل شمارهٔ 68 : برخیز تا نهیم سر خود به پای دوست
غزل شمارهٔ 69 : گفتی بگو که در چه خیالی و حال چیست؟
غزل شمارهٔ 70 : شیشهٔ می دور از آن لب‌های می‌گون می‌گریست
غزل شمارهٔ 71 : این تازه گل که می‌رسد از بوستان کیست؟
غزل شمارهٔ 72 : من با تو یک‌دلم، سخن و قول من یکی‌ست
غزل شمارهٔ 73 : بی تو هر روز مرا ماهی و هر شب سالی‌ست
غزل شمارهٔ 74 : در دل بی‌خبران جز غم عالم غم نیست
غزل شمارهٔ 75 : کدام جلوه که در سرو سرافراز تو نیست؟
غزل شمارهٔ 76 : دگرم بستهٔ آن زلف سیه نتوان داشت
غزل شمارهٔ 77 : در مجلس اگر او نظری با دگری داشت
غزل شمارهٔ 78 : دل چه باشد کز برای یار ازان نتوان گذشت
غزل شمارهٔ 79 : روز من شب شد و آن ماه به راهی نگذشت
غزل شمارهٔ 80 : یا تمنای وصال تو مرا خواهد کشت
غزل شمارهٔ 81 : آمد آن سنگین‌دل و صد رخنه در جان کرد و رفت
غزل شمارهٔ 82 : دل به امید کرم دادم و دیدم ستمت
غزل شمارهٔ 83 : در کوی تو آمد به سرم سنگ ملامت
غزل شمارهٔ 84 : نا دیده می‌کنی چو فتد دیده بر منت
غزل شمارهٔ 85 : اگر از آمدنم رنجه نگردد خویت
غزل شمارهٔ 86 : چه غم گر در سرم شوری‌ست از سودای گیسویت؟
غزل شمارهٔ 87 : خدا را تند سوی من مبین چون بنگرم سویت
غزل شمارهٔ 88 : مرا به باده نه باغ و بهار شد باعث
غزل شمارهٔ 89 : مشتاق درد را به مداوا چه احتیاج؟
غزل شمارهٔ 90 : بدین هوس که دمی سر نهم به پای قدح

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* می توان کردن به نرمی راه در دلهای سخت
* رشته از همواری خود غوطه در گوهر زده است
شعر کامل
صائب تبریزی
* در صف آزاد مردان کمترست از جوز پوچ
* هر سبک مغزی که از دستار می گوید سخن
شعر کامل
صائب تبریزی
* انگور سیاهست و چوماهست و عجب نیست
* زیرا که سیاهی صفت ماه روانست
شعر کامل
منوچهری