لینک اشتراک گذاری
کپی شد
شاه نعمت‌الله ولی_دیوانغزل ها
غزل شمارهٔ 481 : هر که چون ما غرقهٔ دریا بود
غزل شمارهٔ 482 : هرکه را ذوقش به سوی ما بود
غزل شمارهٔ 483 : روح اعظم ذرهٔ بیضا بود
غزل شمارهٔ 484 : بحر ما دریای بی پایان بود
غزل شمارهٔ 485 : بحر ما دریای بی پایان بود
غزل شمارهٔ 486 : جان بی جانان تن بی جان بود
غزل شمارهٔ 487 : عقل کل در عشق سرگردان بود
غزل شمارهٔ 488 : نقل ما چون نقد سرمستان بود
غزل شمارهٔ 489 : جان بی جانان تن بی جان بود
غزل شمارهٔ 490 : دل که بی دلبر بود بی جان بود
غزل شمارهٔ 491 : خوش بود دردی که درمان او بود
غزل شمارهٔ 492 : حاصلم از دین و دنیا او بود
غزل شمارهٔ 493 : هرچه آید در نظر چون او بود
غزل شمارهٔ 494 : چشم ما روشن به نور او بود
غزل شمارهٔ 495 : چشم ما روشن به نور او بود
غزل شمارهٔ 496 : نقطه در دایره نمود و نبود
غزل شمارهٔ 497 : هرچه ما را می رسد از او بود
غزل شمارهٔ 498 : در نظر گر نور روی او بود
غزل شمارهٔ 499 : آینه چندان که روشن تر بود
غزل شمارهٔ 500 : عاشقی از عاقلی خوشتر بود
غزل شمارهٔ 501 : نسبت خرقه ام از پیر خرابات بود
غزل شمارهٔ 502 : مشرب توحید یاران خوش بود
غزل شمارهٔ 503 : حق است دین سید و دین من این بود
غزل شمارهٔ 504 : فعل عالم ظل فعل الله بود
غزل شمارهٔ 505 : هرکه از عشق در طرب نبود
غزل شمارهٔ 506 : چشم بینائی که بر او اوفتد
غزل شمارهٔ 507 : گر آتش آه ما درافتد
غزل شمارهٔ 508 : چشم ما آبش به هر سو می رود
غزل شمارهٔ 509 : خون دل از دیده بر رو می رود
غزل شمارهٔ 510 : آب چشم ما به هر سو می رود

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* غنیمتی شمر ای شمع وصل پروانه
* که این معامله تا صبحدم نخواهد ماند
شعر کامل
حافظ
* بسان دانه نارست اندر زعفران غلتان
* زشوقش اشک رنگینم که بر رخسار می آید
شعر کامل
سیف فرغانی
* برین گونه گردد سراسر سخن
* شود سست نیرو چو گردد کهن
شعر کامل
فردوسی