لینک اشتراک گذاری
کپی شد
کمال خجندی_دیوانغزل ها
غزل شمارۀ 691 : بیوی خویش گردان زنده بازم
غزل شمارۀ 692 : بحمدالله که دیگر بر روی دوستانه دیدم
غزل شمارۀ 693 : به خالت نسبت مشک ختنا کردم خطا کردم
غزل شمارۀ 694 : به درد تو جز ناله همدم ندارم
غزل شمارۀ 695 : بر آمد جان ز شوق آن دهانم
غزل شمارۀ 696 : بسی درد از غم عشقت کشیدم
غزل شمارۀ 697 : بکش به ناز مرا ای به غمزه آفت مردم
غزل شمارۀ 698 : بگذار تا به گلشن روی تو بگذریم
غزل شمارۀ 699 : بیا ساقی که بیخ غم به دور گل براندازیم
غزل شمارۀ 700 : بی تو نفسی که زنده مانم
غزل شمارۀ 701 : پیش رخ نو مه را حسنی چنان ندیدم
غزل شمارۀ 702 : تا خانه دل جای نمنای تو کردیم
غزل شمارۀ 703 : تا دست به زلف یار بردیم
غزل شمارۀ 704 : ترا بر دیده من جاست گفتم
غزل شمارۀ 705 : ترا چون چشم خود دیگر به مردم دید نتوانم
غزل شمارۀ 706 : ترا در دل وفا باشد چه دانم
غزل شمارۀ 707 : ترا شوخ اندک وفا گفته ایم
غزل شمارۀ 708 : را که هست ز ساعد در آستین پرسیم
غزل شمارۀ 709 : ترا گر بی وفا گفتم چه گفتم
غزل شمارۀ 710 : جان دارم و دل دارم سر دارم و زر دارم
غزل شمارۀ 711 : چرا رنجید یار از من گناه خود نمی دانم
غزل شمارۀ 712 : چون روز روشن است که ما رند و عاشقیم
غزل شمارۀ 713 : چه بودی گر شبی در خواب رفتی چشم بیدارم
غزل شمارۀ 714 : چه خسته میکنی ای جان به غمزه خاطر مردم
غزل شمارۀ 715 : چه خوش بود آن شبی کز در در آمد بار مهرویم
غزل شمارۀ 716 : چه خوشتر دولتی زینم که دایم با تو بنشینم
غزل شمارۀ 717 : چه رنجم از تو گر کشتی به نازم
غزل شمارۀ 718 : حقوق ناز و عتاب حبیب من دانم
غزل شمارۀ 719 : خال ب نسته داغ جانم
غزل شمارۀ 720 : خیال چشم و ابرویت شبی در خواب میدیدم

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* چون به رنگ زرد من بر می خورد برگ خزان
* زعفران می مالد از خجلت به روی خویشتن
شعر کامل
صائب تبریزی
* بوی گل از ادب نکند پای خود دراز
* در سایه گلی که بود خوابگاه تو
شعر کامل
صائب تبریزی
* در محفلی که خورشید اندر شمار ذره‌ست
* خود را بزرگ دیدن شرط ادب نباشد
شعر کامل
حافظ