لینک اشتراک گذاری
کپی شد
جامی_دیوانغزل ها
غزل شمارۀ 391 : داد از تو که هیچت روش داد نماندست
غزل شمارۀ 392 : رند دُردی کش که با می دارد ایمانی درست
غزل شمارۀ 393 : نماند جا که تَر از ابر دیدۀ ما نبست
غزل شمارۀ 394 : ای خوش آن عاشق که با یار خودست
غزل شمارۀ 395 : راهت از دیده رُفتنم هوس است
غزل شمارۀ 396 : خیال لعل لبت با صفای سینه خوشست
غزل شمارۀ 397 : چونقشبند ازل نخل دلربای تو بست
غزل شمارۀ 398 : منم که دعوی عشق تو رسم و راه منست
غزل شمارۀ 399 : طالب علم نظر شو خود جزین تحصیل چیست
غزل شمارۀ 400 : آن چه نورست که از وادی بطحا برخاست
غزل شمارۀ 401 : باز عید آمد و مُهر از دهن خُم برخاست
غزل شمارۀ 402 : جز مرغ غمت کرده به دل خانه کسی نیست
غزل شمارۀ 403 : تا کی از شوق لبت تشنه جگر خواهم زیست
غزل شمارۀ 404 : مَه که از خجلت آن شمع شکر لب بگریخت
غزل شمارۀ 405 : ساقیا دور فلک منشور عید آورده است
غزل شمارۀ 406 : در بزم ما که می رود از نقل و جام بحث
غزل شمارۀ 407 : جمال عشق قدیمست و مابقی مُحدث
غزل شمارۀ 408 : مرا نیست برخوردن باده باعث
غزل شمارۀ 409 : می کند عشق تو تاراج دل و دین الغياث
غزل شمارۀ 410 : منجّم می کند از ماه و خور بحث
غزل شمارۀ 411 : آن مه که یافت امشب ازو عیش ما رواج
غزل شمارۀ 412 : ای خاک ره تو عرش را تاج
غزل شمارۀ 413 : نیست شب وصل تو مَه را رواج
غزل شمارۀ 414 : درین خرابه مکش بهر گنج غصّه و رنج
غزل شمارۀ 415 : یار اگر دربست بر رویت چه باشی در حرج
غزل شمارۀ 416 : چنین که سالک ما می نهد قدم کج مج
غزل شمارۀ 417 : سر زلفت که هست از باد گاهی راست گاهی کج
غزل شمارۀ 418 : به مهر و ماه و فلک کودکیست بازی سنج
غزل شمارۀ 419 : ای ز تو قیل و قال ما همه هیچ
غزل شمارۀ 420 : ز لعلت آن ز وی قدر شکر هیچ

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* گلش یکسر به رنگ ارغوان بود
* ولیکن با نشاط زعفران بود
شعر کامل
وحشی بافقی
* گوشم شنید قصه ایمان و مست شد
* کو قسم چشم صورت ایمانم آرزوست
شعر کامل
مولوی
* چون طبیب عاشقانی گه گه این دل خسته را
* پرسشی می‌کن که بیمار و خراب افتاده است
شعر کامل
هلالی جغتایی