لینک اشتراک گذاری
کپی شد
جامی_دیوانغزل ها
غزل شمارۀ 211 : من پس زانوی غم تا یار همزانوی کیست
غزل شمارۀ 212 : آن سرونازِ بر لبِ بام ایستاده کیست
غزل شمارۀ 213 : برد شوخی دل ز من امّا نخواهم گفت کیست
غزل شمارۀ 214 : خوبان هزار از همه مقصودِ من یکی است
غزل شمارۀ 215 : روز می دانست تُرک شهسوار من کجاست
غزل شمارۀ 216 : وَه که باز از كف من دامن مقصود برفت
غزل شمارۀ 217 : به هر منزل که جانان من آنجاست
غزل شمارۀ 218 : از آن دُرْج گوهر تکلم خوش است
غزل شمارۀ 219 : از کوی زهد ساحت میخانه خوشترست
غزل شمارۀ 220 : درویش را سراسری کوی فنا بس است
غزل شمارۀ 221 : غمت تا در دلم منزل گرفتست
غزل شمارۀ 222 : تا عشق توام زبون گرفتست
غزل شمارۀ 223 : خوش آنکه وقت گل لب جویی گرفته است
غزل شمارۀ 224 : گرچه خلقی زتو در دام بلا افتادست
غزل شمارۀ 225 : روی خوب تو مهوش افتادست
غزل شمارۀ 226 : باز هوای چمنم آرزوست
غزل شمارۀ 227 : چو یار دور چه سود ار بهار نزدیک است
غزل شمارۀ 228 : به جانب سفر آن تُرک تندخو رفتست
غزل شمارۀ 229 : با خیال آن دو ابرو هر گهم خواب آمدست
غزل شمارۀ 230 : کس از خوبان وفا هرگز ندیدست
غزل شمارۀ 231 : خوی تو بسی نازک و ما را ادبی نیست
غزل شمارۀ 232 : عید شد یک دل نمی بینم که اکنون شاد نیست
غزل شمارۀ 233 : مذهب عشق خودپسندی نیست
غزل شمارۀ 234 : در بر سیمین دلت گر سخت تر از سنگ نیست
غزل شمارۀ 235 : گر دل از عشق توام چاک بود باکی نیست
غزل شمارۀ 236 : مؤثر در وجود الآ یکی نیست
غزل شمارۀ 237 : غزالی چون تو در صحرای چین نیست
غزل شمارۀ 238 : به خوبی خَم ابروی تو مَهِ نو نیست
غزل شمارۀ 239 : بی تو مرا خانه جز گوشۀ ویرانه نیست
غزل شمارۀ 240 : صاحب دلی که نرد وفا عاشقانه باخت

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* گرد مشکست که گرد گل رویت بدمید
* یا بنفشه‌ست که پیرامن نسرین بگرفت
شعر کامل
خواجوی کرمانی
* اینقدر کز تو دلی چند بود شاد، بس است
* زندگانی به مراد همه کس نتوان کرد
شعر کامل
صائب تبریزی
* مهرگان از باد بیرون آورد یاقوت را
* لعل را نوروز بر بندد به شاخ ارغوان
شعر کامل
امیر معزی