لینک اشتراک گذاری
کپی شد
جامی_دیوانغزل ها
غزل شمارۀ 841 : سپیده دم که شد از خانه عزمِ حمامش
غزل شمارۀ 842 : رُخت کز خطّ مشکین شد مزیّن صفحۀ سیمش
غزل شمارۀ 843 : آرزو دارم که گردم خاک راه توسنش
غزل شمارۀ 844 : شوخی که تاجداران بوسند خاک راهش
غزل شمارۀ 845 : سرِ من کاش بودی خاک راهش
غزل شمارۀ 846 : نامه کز جانان رسد تعویذِ جان می خوانمش
غزل شمارۀ 847 : رو چو نهد به مُلک دل عشق تو شاه سازمش
غزل شمارۀ 848 : دل من که بس مبتلا بینمش
غزل شمارۀ 849 : تا کی کشم به صومعه حرمان ز بخت خویش
غزل شمارۀ 850 : مدار آینه را در صفا برابر خویش
غزل شمارۀ 851 : هر دم آیم بر درت با دیدۀ خونبار خویش
غزل شمارۀ 852 : زان میان گم کرده ام سررشتۀ تدبير خویش
غزل شمارۀ 853 : من و خیال تو شب ها و کنج خانۀ خویش
غزل شمارۀ 854 : چند فروزم چراغ از عَلَم آه خویش
غزل شمارۀ 855 : کُشتی مرا ز هجر رخِ جان فزای خویش
غزل شمارۀ 856 : چون به خواری خواستی راند آخرم از کوی خویش
غزل شمارۀ 857 : بنمای رخ و رشکِ پری خانۀ چین باش
غزل شمارۀ 858 : دلا ملازم رندان دردکش می باش
غزل شمارۀ 859 : بی وفا یارا چنین بی رحم و سنگین دل مباش
غزل شمارۀ 860 : صوفی از زنگ سوی آینۀ دل بتراش
غزل شمارۀ 861 : بر کنارِ طاس گردون زد هلال انگشت دوش
غزل شمارۀ 862 : مه اشترسوار من که شد رَخش فلک پستش
غزل شمارۀ 863 : خاکیست زر که رنگ دهد پرتو خورش
غزل شمارۀ 864 : ای کرده ز حال من فراموش
غزل شمارۀ 865 : بتی که از همه پوشیده ماند لطفِ تنش
غزل شمارۀ 866 : بر لب رسید جان که به جانان فرستمش
غزل شمارۀ 867 : مشو فریفتۀ حُسن صورت ای درویش
غزل شمارۀ 868 : آشیان می سازد از خس بلبل بی صبر و هوش
غزل شمارۀ 869 : چون نمودی آن دو رخ بگشا لب خندان خویش
غزل شمارۀ 870 : نگار من که باشد خانه از کوی وفا دورش

حمایت مالی

حمایت مالی داوطلبانه و اختیاری

ابیات برگزیده

* آسیای فلک از آب مروت خالی است
* تا دلت چاک چو گندم نشود نان مطلب
شعر کامل
صائب تبریزی
* یک سینه بی داغ محال است گذارد
* این چهره چون لاله ستانی که تو داری
شعر کامل
صائب تبریزی
* محو کی از صفحه دلها شود آثار من؟
* من همان ذوقم که می یابند از افکار من
شعر کامل
صائب تبریزی